trots

Italië was ons vakantieland vorige week, en daar regende het de hele tijd recordbrekend. Door de kleine raampjes van ons vakantiechalet kon ik de hoge bergen, de spectaculaire luchten en het meer zien, dat steeds van kleur veranderde. Er was niets interessants dat mijn aandacht kon afleiden van mijn gezinsleden. En ik geloof dat het daarom begonnen is, op vakantie.

Overigens begrijp ik toch niet precies waarom de vakantie dan helemaal in Italië heeft plaatsgevonden. Het autorijden heen en terug kostte minstens 180 liter Euro 95, bijvoorbeeld. Na de euforische cultuurshock van de eerste dag vind ik Italië verder niet bijzonder mooi.

Het naarste van op vakantie in het buitenland zijn vind ik het om een auto met een Nederlands nummerbord te zien. Als ik een auto met een Nederlands nummerbord zie, dan voel ik wat schaamte is. Ik schaam mij vreselijk, voor Nederlanders in het buitenland. Die schaamte is een algemene Nederlandse elite-ziekte, ik weet dat vrij zeker. Als wij van die schaamte genezen, dan is het milieudelict dat buitenlandse vakantie heet ook niet meer nodig.

eigen tempo

Eén van de redenen waarom we een nieuwe auto hebben, is omdat we daarmee dan als gezin op vakantie kunnen. En dat hebben we dus vorige week gedaan. Het lijkt wel iets gedachteloos handigs, om op ieder moment dat het me uitkomt die auto voor het huis te rijden, die vol te stoppen met spullen en daarna in mijn eigen tempo overal heen te kunnen rijden waar ik maar heen zou willen.

Eigen tempo is een illusie. Zelfs als ik met het hoogste tempo dat de verkeersborden toelaten door Franse bergen scheur, ontstaat er achter mij een file die mij duidelijk maakt dat het tempo in deze bergen hoger ligt. Ondanks de radarcontrole, de remsporen richting ravijn, de flarden van autobanden elke vijfhonderd meter in de berm en de billboards die vertellen over de tientallen doden die in vijf jaar vielen op dit traject.

Nu heb ik kramp in mijn rechterbeen van de uren achtereen waarin ik mijn auto op 4000 toeren per minuut hield om op tijd op de afgesproken bestemming te zijn. Vanwege de planning pauzeerden we bij tankstations, waar de patat 3,50 euro kost en een zakje mayo 50 cent. In de zeventien kilometer lange Gottardo-tunnel mocht ik maar 80, waardoor zeventien kilometer echt voelde als zeventien kilometer. Ik kon niet stoppen of opzij, niet keren, nauwelijks ademhalen, niet sneller of langzamer en nauwelijks meer denken. De snelweg heeft mij gereden.

Italië

Het is een zorgvuldig opgebouwde mythe, waar ik tot zojuist nog in geloofde: namelijk dat Italië de bakermat en koesteraar is van de thermodynamica. Het zijn al die sportautomerken (Ferrari, Lamborghini, Maserati, Alfa Romeo, De Tomaso etc), het zijn de Italiaanse futuristen en een paar Italiaanse namen die ik las in de theorie (Torricelli, Venturi, Avogadro) die maakten dat ik dat geloofde. Toch blijken de Italiaanse natuurkundigen vooral de elektriciteit groot gemaakt te hebben (de elektromotor, de batterij, de gelijkrichter, de telegraaf, etc).

Vanmiddag vertrek ik met mijn gezin voor een week naar Italië, met de auto. Ik verheug me vooral op Italiaanse snelwegen. Ik hou van de Italiaanse snelwegen om hun afwisselend lichtgrijze en diepdonkere asfalt, om de heggetjes en de oleanders die erlangs staan en om de tankstations waar echt lekkere reissnacks worden verkocht. Er is in Nederland één snelweg die een Italiaanse sfeer heeft: de glooiende kustsnelweg A44 van Den Haag naar Nieuw Vennep.

Misschien is Italië maar een heel gewoon een Europees vakantieland. En misschien kan ik er dan in berusten dat ik een week lang niet over energietechniek ga nadenken maar in plaats daarvan ga luisteren naar mijn dochter en mijn zoon. En naar mijn vrouw.

Frankrijk

Ik ben al ongeveer tien jaar niet meer in Frankrijk geweest. Het Frankrijk van mijn laatste bezoek stelde mij teleur, omdat het helemaal niet meer leek op de rommelige romantiek van 100 idées, het hippe interieurtijdschrift uit mijn jeugd. Alleen het Frankrijk waar een autowrak als kippenhok gebruikt wordt vind ik de moeite van het bezoeken waard. En dat autowrak is uiteraard een Citroën Amie of zo'n andere Franse auto die een lichtvoetig ontwerp heeft. Want ook dat Frankrijk mis ik: het Frankrijk dat auto's produceerde die er kwetsbaar uitzagen. Kwetsbare dunne bandjes, deinende vering; auto's die precies zo groot lijken als ze zijn.

Nu een bruggetje.

Ze zeggen dat op een oppervlakte in de Sahara zo groot als Frankrijk (je weet wel: dat mini-staatje Frankrijk), genoeg zonne-energie valt om aan de energievraag van de hele wereld te voldoen. Dat is natuurlijk pap-talk en het geeft ook wel hoop, omdat het energie-probleem daardoor heel overzichtelijk lijkt (ik ben wel benieuwd of deze pep-talk ook in Frankrijk gewaardeerd wordt). Ik wil hier alleen bezwaar maken tegen het nare kolonialistische idee dat het gelegitimeerd zou zijn om zomaar de warmte uit Afrika te stelen. En ik verwacht ook een natuurkundig probleem; namelijk dat het op een oppervlakte in de Sahara zo groot als Frankrijk dan dus (heel) koud wordt. Niet om de hoop de grond in te boren, maar Frankrijk is best groot, hoor! Als half Tsjaad in een ijsvlakte verandert, dan verwacht ik dat dat wel een klimatologisch effect heeft, eerlijk gezegd.

100LC

Gisteravond was de eerste bijeenkomst van mijzelf en de bestuursleden van stichting 100% Locaal Comfort. Ik vind dat de stichting nu opgericht is, ondanks dat er nog geen notariële akte is. De oprichtingsvergadering bestond eruit dat ik een heleboel verteld heb; onder andere wat ik denk dat sociocratie is, namelijk luisterend leiderschap en slechts voorzichtig geformuleerde kritiek. Aangezien ik zoveel te vertellen had, was er nauwelijks gelegenheid voor wat voor geformuleerde kritiek dan ook.

Vandaag in de loop van de dag schoot me te binnen wat ik vergeten was te doen en te vertellen. Ik ben vergeten om de reiskosten, die ik heel ijverig in kleine coupures verzameld had, aan de bestuursleden van heinde en verre uit te keren. Ik ben vergeten te vertellen dat inclusie een belangrijk beginsel van de stichting is. Sinds deze week weet ik dat het mogelijk is dat er mensen met het syndroom van Down een universitaire graad halen (klik hier). Als zelfs dat kan, wie, die zich geroepen voelt, zou ik dan willen verhinderen om zich bij 100LC te ontwikkelen tot een intelligente technicus?

Misschien was het iemand al opgevallen: er is een link bij gekomen in de lijst met blogs die ik volg. Blogger merkte al scherpzinnig op dat de hyperlink die bij de stichting 100LC uitkomt geen blog is. En dat is ook zo. Het is de website van de stichting 100LC. Wat mij betreft later ook reclamevrij en met een echt toegankelijk webadres.

Vlaanderen

Soms ben ik me bewust van de dagelijkse eenzaamheid die ik verkozen heb door dit weblog. Om dit te doen, doe wat ik de hele dag al deed: mij afzonderen van mijn gezin. Toch zou ik de dagelijkse afzondering niet volgehouden hebben als ik de korte artikeltjes gewoon in een schriftje geschreven had. Het bloggen werkt voor mij alleen omdat ik lezers vermoed (en reacties krijg! Hoera!)

Soms zoek ik hier gezelschap. Bijvoorbeeld of er nog andere mensen met regelmaat weblogs bijhouden over energie. Ik vind die weblogs wel, maar die zijn bijna allemaal Vlaams. Vlaams? Sjonge, wat heb ik weinig verstand van Vlaanderen! Is het de superioriteit van de Vlamingen dat zij wel enthousiast nadenken over milieutechniek en wij blijkbaar niet? Of is het misschien uitzonderlijk dat de Nederlanders op dit gebied zo stil zijn?

Want Nederland schijnt nogal achter te lopen, vergeleken met andere landen en hun klimaatvriendelijke energiedoelstellingen. En Nederland ken ik wel, dus ik vind dat ik dit achterlopen moet kunnen verklaren. Vooruit, laat ik eens een poging doen: ik denk dat het met ons onverwerkte slavenverleden te maken heeft. Iets in de Nederlandse cultuur heeft het mogelijk gemaakt om grootschalige - en niet eens erg lucratieve - slavenhandel te verenigen met streng-christelijke naastenliefde. En slavenhandel ook weer een vorm van georganiseerde planeetmishandeling.

boordcomputer

Mevrouw Dutch Comfort heeft de onderhandelingen over de nieuwe Škoda gedaan. Zij was tijdens het rijden de stuurstengels aan het bewegen; zo stelde ze de boordcomputer in, mompelde ze. 'Boordcomputer?' vroeg ik. 'Ja, we hebben een boordcomputer', zei ze, met tegenzin, omdat ze weet dat zo'n ding mijn rijgedrag wel eens ingrijpend zou kunnen beïnvloeden. Het is niet meer dan vier digitale cijfers op het dashboard, maar haar angst is gerechtvaardigd. Ze slokken me al dagen helemaal op.

Tijdens mijn eerste ritje vertelde de boordcomputer me dat mijn actieradius 580 km zou zijn. Maar even later, op de snelweg, terwijl ik gezapig op de rechterbaan sjokte, kwam de actieradius boven de 600. Op de terugweg, 45 km verder, haalde ik zelfs de 635! Ik was erg trots op mijn rijstijl; het voelde alsof ik 80 km had gewonnen! En ik wist ook hoe ik het gedaan had: nooit meer dan 2200 toeren per minuut doen (de Škoda heeft ook een toerenteller) en verder de snelheid zoveel mogelijk constant houden, liefst ongeveer 80 km/h.

Enkele dagen later bracht ik - hetzelfde tochtje - mijn twee kinderen (samen ongeveer 50 kg) weg, maar kreeg ik de actieradius op de heenweg niet boven de 530 km. Dat doet die 50 kg extra dus, dacht ik ernstig. Maar op de terugweg, mijn blik onafgebroken op de boordcomputer gericht en terwijl ik mijn rijstijl nog verder perfectioneerde, zakte mijn actieradius tot onder de 495. Ik en onze nieuwe Škoda, we moeten nog aan elkaar wennen. Hoewel het een soort geruststelling was om te horen dat de vier digitale cijfers op het dashboard de resterende actieradius weergeven (volgens mevrouw Dutch Comfort).