festival

Gisteren was ik op festival Amsterdam duurzaam. Eén van de slogans was: in alles even duurzaam. Hoe duurzaam? Even duurzaam. In alles. Deze slogan zinspeelt erop dat het een wedstrijd is, duurzaamheid. Ik ben wezen kijken wie naar mijn smaak de wedstrijd gewonnen heeft.

Wie ik niet laat winnen is iedereen die binnen in het Transformatorhuis stond te presenteren. Daar binnen leek het erg op een beurs, en er waren te veel verkopers en te weinig mensen die ergens verstand van hadden. Ik was op zoek naar een buffervat voor warmte-opslag van acht kuub, die ik in mijn tuin kan ingraven. Wat kost zoiets nou, ongeveer? vraag ik. Dat kon mij alleen verteld worden als ik de verkoper thuis ontvangen zou, en hij mijn huis uitgebreid opgemeten had. Hu! Dat soort antwoorden, daar houd ik niet zo van.

Het meest geroerd was ik door de ontmoeting met de ontwerper en entrepreneur van de Whike. Hij stond buiten het festivalterrein nog een beetje aan zijn fiets te sleutelen, en bleek, toen het festival in volle gang was, nergens meer te bekennen. Dat is de listigste marketing, waarbij je als klant het gevoel krijgt echt iets exclusiefs te hebben ontdekt.