Gisteren hebben mijn vrouw en ik een nieuwe badkamer uitgezocht. Dit is een ervaring waar ik nog wel een week over kan bloggen, en dat ga ik misschien ook wel doen. Het komt doordat ik zo'n uitstekend (zeg maar: voorbeeldig) huwelijk heb, dat ik deze ervaring zonder schade tot een goed einde heb weten te brengen. Mijn nadeel voor de verkopers van de badkamer was, dat ik niet geïmponeerd word door design. Ik wil alleen maar een badkamer eigenlijk, en ik heb geen traumatische ervaringen met de badkamers van vroeger. Ik wil dus graag een kraan die lijkt op een kraan en een does die lijkt op een telefoonhoorn ('Hallo? Spreek ik met het waterleidingbedrijf?'). Ik zag één mooie kraan. Die was van Philip Starck: het waren vier rechte pijpjes, tot kraan bij elkaar gelast, maar die kostte 450,- euro. Sorry, maar van dat geld koop ik liever een tweedehands auto.
Onder de wastafel, daar wil ik een buissifon en niet zo'n vreselijke bekersifon. Zo'n buissifon, die snap ik: van links (op het plaatje) komt het vieze luchtje uit het riool; maar o, daar zit een bochtje, en in dat bochtje staat een plasje water. En door dat plasje kan het vieze luchtje de badkamer niet in. Zo'n buissifon is precies even mooi als de kraan van Philip Starck, maar goedkoper dan een bekersifon.
Overmorgen: de glijstang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten