Met een klauwhamer baande ik mij gisteren een weg in mijn tuin, met het plan om van het hout van de pellets die daar achterin opgestapeld liggen een (half) open compostvat te maken. Mijn bouwplan was als volgt: de losse planken opstapelen als een blokhut; in de blokhut het groen-afval en er bovenop een deksel. Droog en luchtig, zoals het hoort.
Allemachtig, wat is een pellet hardnekkig in elkaar gespijkerd en geniet! Na een uur gaf ik het hak- en breekwerk op. En dat was het moment waarop ik de creatieve ingeving kreeg dat de pellets zelf al precies de open constructie hadden die voor het (half) open compostvat nodig was. Nog een uur later was het (half) open compostvat af: vier ingegraven pellets met een deksel erop.
Mijn vrouw verslikte zich, bij het zien van mijn bouwwerk. Een week geleden vond ze nog dat ik een dubbelleven leid: dat ik hier op dit blog de milieunazi uithang, maar dat ik in de praktijk daar helemaal niet naar leef. Nu is het moment gekomen dat mijn gezinsleven gaat kennismaken met mijn fanatisme. Ik overweeg bijvoorbeeld serieus om macrobiotisch te gaan eten en om zelf mijn sokken te stoppen, als die kapot zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten