wikkelen

Jaap was niet alleen een liefhebber van de Acorn-computer, hij kon ook erg gepassioneerd spreken over analoge geluidstechniek, een onderwerp dat me net zo min interesseert als computers. Jaap was vol lof over de kwaliteit van een spoel, die - volgens hem - ergens in een werkplaats op het Engelse platteland door een vrouw met uitzonderlijk wikkeltalent met de hand uit koperdraad werd gewikkeld. Niets of niemand kon zo effectief spoelen wikkelen als zij. Een versterker met een spoel van haar had erin zou van mij op de Yamaha-piano Egorov op een Bechstein maken.

De eerste schetsen van de happy douche zijn af. Jeroen heeft nagedacht over het materiaal waar het ding van gemaakt moet worden: stortbaar keramiek, herbruikbaar plastic of metaal (aluminium) of iets composteerbaars. Ik probeer me te verzoenen met een nieuwe categorie: de materialen die langzamer composteren dan een bananenschil in het bos. Composteerbare constructiematerialen dus, zoals menselijke beenderen uiteindelijk ook wel vergaan, maar daar wel erg lang over doen. Er schuilt - wat mij betreft - ook een diepe romantiek in composterend constructiemateriaal: roestige rails, een overwoekerde grafzerk.

Een langzaam composterende happy douche is toch meer een sad douche, dat geef ik toe. Maar het onderstel van een auto lijkt me bijvoorbeeld weer wel in aanmerking komen voor langzame compostering. Als volgt: we wikkelen een mal met koolvezeldraad en bedden dat vervolgens in beenderlijm. Ik schat dat het resultaat lichter en sterker is dan aluminium. Als het koolvezel-beenderlijmen onderstel afgedankt wordt, moet het begraven worden, zoals men dat met dierbaren ook doet. De beenderlijm vergaat snel, maar het koolvezeldraad blijft als een traag ontbindend netwerk in de grond achter. Ik zie alleen maar voordelen!