De workshop die ik dit weekend bijwoonde was prachtig en totaal anders dan ik me had voorgesteld. Voor het eerst is poëzie echt bij mij binnengekomen (alsof ik daarvoor naar een milieuworkshop ging!). Ik zou de essentie van mijn ervaring van dit weekend graag willen weergeven met een gedicht van Martinus Nijhoff: 'De Wolken'. Alleen is het gedicht twee strofen te lang: dit stukje zou, als ik het gedicht integraal opnam, inclusief deze inleiding vijf strofen lang worden, en dat gaat tegen de regels in die ik op dit weblog hanteer. Ik heb daarom Nijhoff zelf maar hertaald. En ook omdat ik geen zin heb om de uitgeverij toestemming te vragen: De Wolken dus, maar dan door Rik Almekinders: Als kleine jongen in het warme riet met J ik lag
Hij vroeg wat of ik in de wolken boven zag
'Scandinavië', riep ik, en: 'Eenden!'
J lachte en ik zag ook dat hij weende
Een generatie later lig ik met L in het riet
Hij lijkt omhoog, ik zie dat hij de wolken ziet
Zonder omhoog te kijken gingen jaren voorbij
Nu lach ik om L's vreugde, en ik schrei
Geen opmerkingen:
Een reactie posten