Mijn dochter (zij wordt over vijf dagen acht jaar) vroeg in de auto, nadat we enige minuten, wanneer de gelegenheid zich voordeed, met ons mond het geluid van de richtingaanwijzer nadeden: 'werkt alles in de auto op benzine?' Ik begreep haar vraag meteen, ze doelde op de toeter, de lampen, de snelheidsmeter, etc.
'Nee, helaas, ...' zei ik, 'het meeste werkt op elektriciteit.'
'Gadsie', zei ze.
'Jij houdt dus niet van elektriciteit?' gokte ik (erg trots en tevreden).
'Nee. Benzine is beter. Veel minder gevaarlijk', stelde ze.
Zou er - buiten mij - nog iemand zijn die van invloed is op de opvoeding van mijn dochter, waardoor zij tegen de klippen op gelooft dat benzine minder gevaarlijk is dan elektriciteit? Wie zou dat zijn? Ik zou graag in contact komen met deze geestverwant.
woensdag 30 september 2009
dinsdag 29 september 2009
koude werktuigbouwkunde
Als je wilt weten hoe de spullen stuk gaan is het handig om te kijken naar de tekenfilmpjes van Donald Duck die vlak voor de tweede wereldoorlog gemaakt zijn. In het echt gaat het altijd net te snel en gebeurt het eigenlijk ook niet vaak genoeg om daar grondig studie van te kunnen maken, maar de tekenaars van Walt Disney laten alles veren en barsten en breken en ze doen dat ook nog in een didactisch tempo. Of misschien moet ik zeggen: een dramatisch tempo, dus grotesk en vertraagd.
Van deze cartoons leert iedereen ongemerkt hoe de mechanica werkt, want deze filmpjes zijn zo goed, omdat hier gedramatiseerd wordt wat werkelijk gebeurt met spullen als je ze behandelt op de manier die Disney bedacht heeft. Het klopt echt. Walt Disney was een liefhebber van de koude werktuigbouw.
Maar niet van de warme werktuigbouw, geloof ik. Als iemand in zijn films een ballon opblaast, kan hij daar zelf aan opstijgen. Een opblaaspaard, waarvan het ventiel per ongeluk in Pluto's bek terechtkomt kan volledig leeglopen en de arme hond tot aan zijn oren vol lucht krijgen en tenslotte als een raket lanceren. Pompen en kachels en motoren hebben ook allerlei magische krachten die niet meer op de natuur of echte ervaringen te maken hebben. Jammer, vind ik dat.
maandag 28 september 2009
dutchcomfort.nl (3)
Mijn oude vader weet niet dat het eigenlijk de bedoeling is dat de url in de adresbalk wordt getypt, en niet 'bij google'. Hij heeft anders wel inmiddels een gladdere en authentiekere website dan ik (hansalmekinders.nl), maar die kan hij zelf niet open krijgen, omdat google die (nog) niet kan vinden.
Gelukkig kan ik mijn vader net bijhouden met de mijn website: dutchcomfort.nl is nu de naam waarmee dit blog bereikt kan worden. Volgens google doet nog vrijwel niemand dat, maar ik en mijn vader staan qua bezoekersaantallen nu zij en zij aan de startlijn van een nieuwe prestigeslag.
Mijn volgende wens is, dat het adres van dit blog wordt: dutchcomfort.nl/blog, en dat op de pagina's dutchcomfort.nl/college meer (statische) informatie gevonden kan worden over dutch comfort college, op dutchcomfort.nl/mobielemestvergister meer informatie over de commercieel werkende mobiele mestvergister en op dutchcomfort.nl/vrijwilligezeisbrigade meer informatie over de vrijwillige zeisbrigade. Maar gelukkig blijken de dingen digitaal ook in kleine stapjes te kunnen.
Gelukkig kan ik mijn vader net bijhouden met de mijn website: dutchcomfort.nl is nu de naam waarmee dit blog bereikt kan worden. Volgens google doet nog vrijwel niemand dat, maar ik en mijn vader staan qua bezoekersaantallen nu zij en zij aan de startlijn van een nieuwe prestigeslag.
Mijn volgende wens is, dat het adres van dit blog wordt: dutchcomfort.nl/blog, en dat op de pagina's dutchcomfort.nl/college meer (statische) informatie gevonden kan worden over dutch comfort college, op dutchcomfort.nl/mobielemestvergister meer informatie over de commercieel werkende mobiele mestvergister en op dutchcomfort.nl/vrijwilligezeisbrigade meer informatie over de vrijwillige zeisbrigade. Maar gelukkig blijken de dingen digitaal ook in kleine stapjes te kunnen.
vrijdag 25 september 2009
nerd
Vandaag ben ik officieel gediagnosticeerd met longontsteking. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik een huisarts bezocht die niet zei: Nou, we kijken het nog een weekje aan. Mijn nieuwe huisarts hoefde alleen op me te kloppen en me te laten zuchten om vast te stellen dat ze het niet nog een weekje ging aankijken. En dat terwijl ik me niet slechter voelde dan bij alle vorige bezoeken aan andere huisartsen.
Toen ik gisteren in bed ging liggen wilde mijn echtgenote mij temperaturen, omdat ze dacht dat ik koorts had. Ik geloof dat ik de vorige nachten inderdaad wel koorts had gehad, omdat ik dan zo overvloedig zweette dat ik twee keer opstond om een droge pyjama aan te trekken. Dan rilde en klappertandde ik. Maar nu voelde ik me alleen maar moe en verder niks bijzonders. En de thermometer vond dat ik bijna veertig graden koorts had. Mijn temperatuurzintuig werkt niet zo accuraat. Ook niet bij koorts, blijkbaar.
Een nerd, een jongeling met een autistische aanleg, kun je makkelijk herkennen aan de korte broeken in de winter en de dikke truien in de zomer. Je hoopt dat iemand hem (of haar) helpt om te leren dat het sociaal handiger om de mate waarin je je eigen lijf isoleert af te stemmen op de gevoelstemperatuur. Op wat Gerrit Hiemstra zegt dus.
donderdag 24 september 2009
mijn neus
Een paar weken geleden wandelde ik op een laat uur (in de zomer, dus) door de binnenstad van Deventer. Er rijden wel wat auto's door de binnenstad van Deventer, maar niet echt veel. Toen ik daar mijn loopje deed waren het allemaal erg nette auto's. Net gepoetst, een humane maximum snelheid bedenkend en hanterend, met toeschietelijke deftige mensen achter het stuur met vragende ogen. Niet mijn eerste associatie met een 'levendige' stad.
Gelukkig waren er ook scooters. Met mate zorgen die wat mij betreft voor pittige levendigheid. Ik vind - met mate hè - de geur van onvolledig verbrande benzine en het geknetter van de uitlaat tegen de gevels echt een sensorisch genot. Dat komt doordat ik goede herinneringen heb aan vakanties in Italië, waar ze in de jaren zeventig al op scooters reden.
Ik ben benieuwd of die bejubelde elektrische auto's ook lekker ruiken. Ik ben een beetje bang dat ze naar ozon ruiken, zoals een kopieermachine. En ozon vind ik echt erg vies. Als het doodstil wordt in de stad en het gaat naar ozon ruiken, dan heb ik daar niks meer te zoeken.
Gelukkig waren er ook scooters. Met mate zorgen die wat mij betreft voor pittige levendigheid. Ik vind - met mate hè - de geur van onvolledig verbrande benzine en het geknetter van de uitlaat tegen de gevels echt een sensorisch genot. Dat komt doordat ik goede herinneringen heb aan vakanties in Italië, waar ze in de jaren zeventig al op scooters reden.
Ik ben benieuwd of die bejubelde elektrische auto's ook lekker ruiken. Ik ben een beetje bang dat ze naar ozon ruiken, zoals een kopieermachine. En ozon vind ik echt erg vies. Als het doodstil wordt in de stad en het gaat naar ozon ruiken, dan heb ik daar niks meer te zoeken.
woensdag 23 september 2009
beslagen ramen
In De Vitalist schrijft de ingenieur-schrijver Gerrit Krol - wat ik nogal grappig vind - : De beslagen ruiten gaven haar een gevoel van warmte. Ook mij geven beslagen ruiten een gevoel van warmte. Niet per se aangename warmte, maar toch, warmte, en dat is als de energie schaars zou zijn toch al heel wat, ik bedoel: beter dan niks.
Zou iedereen dit gevoel krijgen, van beslagen ramen? En zouden er nog meer koude dingen zijn, waar mensen een warm gevoel van krijgen? Ik geloof dat de geur van vers brood en wit zonlicht mij bijvoorbeeld ook een gevoel van warmte geven. Zou je, als gas en elektra zijn afgesloten, troost en gevoel van warmte vinden in een poster met zonnestralen en in ramen, die er beslagen uitzien? Is dat niet een leuk afscheidskado, als de energieleverancier een klant - om wat voor reden dan ook - afsluit?
Toevallig ben ik in training om te leren hoe ik altijd zelf de baas ben over mijn gevoel. Dat het dus nooit de beslagen ramen zijn waardoor ik wat voor gevoel dan ook krijg. Ik ben aan het leren hoe ik altijd op eigen kracht gelukkig en tevreden kan zijn. Misschien kan ik in één moeite door meteen leren hoe ik altijd voor mezelf voor een gevoel van warmte zorg.
dinsdag 22 september 2009
reactionair
Mijn puberteit viel in de zeer sombere jaren tachtig van de vorige eeuw. Geen enkel beroep bood in die tijd perspectief op een integer en gelukkig leven, dus ik zag er ook maar vanaf om archeoloog te worden, wat ik misschien wel het liefste wilde. Ik maakte er dus maar mijn hobby van. In die tijd werd er rondom mijn ouderlijk huis van alles afgebroken; veel gebouwen die ongeveer 75 jaar oud waren stonden op grond die blijkbaar meer opleverde als daar nieuwbouw stond. Vóór de sloop stonden die panden een tijdje leeg. Gescheurde gordijnen wapperden door gebroken ramen. Archeologie!
Ik ben toch altijd het afgebroken gebouw mooier blijven vinden dan wat er op die plaats gebouwd werd. Dit lijkt heel reactionair, en tot voor kort dacht ik dat ik dus inderdaad op het gebied van architectuur, nou ja, reactionair was.
Maar dat is niet zo, want ik weet opeens precies wat mij tegenstaat aan (veel) nieuwbouw. Wat mij tegenstaat, is dat veel van zulke gebouwen verhinderen dat je als passant contact hebt met iemand binnen. Ik zou willen dat je tegen het raam kunt tikken als je iemand ziet, dat diegene dan opkijkt en het raam openschuift voor een korte klets. Dat lijkt triviaal, maar ik vind dat erg belangrijk. Power to the people!
Ik ben toch altijd het afgebroken gebouw mooier blijven vinden dan wat er op die plaats gebouwd werd. Dit lijkt heel reactionair, en tot voor kort dacht ik dat ik dus inderdaad op het gebied van architectuur, nou ja, reactionair was.
Maar dat is niet zo, want ik weet opeens precies wat mij tegenstaat aan (veel) nieuwbouw. Wat mij tegenstaat, is dat veel van zulke gebouwen verhinderen dat je als passant contact hebt met iemand binnen. Ik zou willen dat je tegen het raam kunt tikken als je iemand ziet, dat diegene dan opkijkt en het raam openschuift voor een korte klets. Dat lijkt triviaal, maar ik vind dat erg belangrijk. Power to the people!
maandag 21 september 2009
autoloze zondag
Die was hier gisteren, autoloze zondag.
Ik en mijn gezin logeren op dit moment in een gedeelte van Amsterdam dat door de bewoners liefdevol als buurtje wordt omschreven. Als men elkaar hier kent, groet men elkaar op straat. Als ik iemand groet word ik altijd teruggegroet. Dat is wel een beetje dorps, hoewel het verschil met Rasquert, waar ik hiervoor woonde, is dat iedereen daar gegroet werd, en niet alleen iedereen die men kent.
Er reed gisteren inderdaad maar erg weinig verkeer, door ons buurtje. Het opvallendste verschil vond ik dat het een stuk stiller was, en daardoor - inderdaad - een stuk minder levendig. Het verschil tusen een dorp en een stad zit wat mij betreft alleen in het lawaai dat auto's maken.
vrijdag 18 september 2009
Autoweek
In mijn puberteit is het begonnen: dat ik stiekem de herenliteratuur van de autojournalist Hans van Sunder (HVS) las, in het autokatern bij het Gooisch Weekblad, elke donderdag gratis in de brievenbus. En ik heb er nooit meer mee kunnen stoppen; te vaak verlies ik me bij een kiosk in een autotijdschrift. Deze week werd het Autoweek. Twintigste jaargang, nummer 38. En nu ik hem toch van kaft tot kaft gespeld heb, kan ik de nieuwtjes hier ook wel vertellen.
Vrij vaak heeft Autoweek een artikel over iets in een motor. Ik bekijk bij die artikelen meestal alleen de plaatjes, want volgen kan ik ze niet, die artikelen over iets in de motor. Nu ik echter het boek Dieselmotoren deel I van R.A.Buis zo goed als uit heb, durf ik het artikel over Fiats nieuwe multi-air-techniek wel aan. Inderdaad, als je erover nadenkt is het tamelijk ouderwets om de inlaatkleppen (soort deuren) van de motor steeds maar open en dicht te doen met een nokkenas. Nogal een statisch systeem, zeker voor tochtgevoelige motoren. Fiat doet dat openen en sluiten nu met de computer. Ik herinner me dat Zuid-Nederlandse bedrijf Nonox dat ook al deed, maar dan met een dieselmotor, opdat die op methaan kon rijden. Heeft Fiat nu een motor ontwikkeld die op alle soorten brandstof rijdt? Multi-fuel, zou ik zoiets dan noemen.
Ik ga even verder over hoe je de dingen allemaal kunt noemen. De Lexus RX 450h HYBRID van maandag 7 september heet een SUV (Sports Utility Vehicle). Ik vind het opmerkelijk dat SUV een acroniem is dat blijft hangen voor deze tamelijk prijzige categorie auto's. In Autoweek wordt een nieuwe categorie auto's aangekondigd: Battery Electric Vehicles. De BEV dus.
Vrij vaak heeft Autoweek een artikel over iets in een motor. Ik bekijk bij die artikelen meestal alleen de plaatjes, want volgen kan ik ze niet, die artikelen over iets in de motor. Nu ik echter het boek Dieselmotoren deel I van R.A.Buis zo goed als uit heb, durf ik het artikel over Fiats nieuwe multi-air-techniek wel aan. Inderdaad, als je erover nadenkt is het tamelijk ouderwets om de inlaatkleppen (soort deuren) van de motor steeds maar open en dicht te doen met een nokkenas. Nogal een statisch systeem, zeker voor tochtgevoelige motoren. Fiat doet dat openen en sluiten nu met de computer. Ik herinner me dat Zuid-Nederlandse bedrijf Nonox dat ook al deed, maar dan met een dieselmotor, opdat die op methaan kon rijden. Heeft Fiat nu een motor ontwikkeld die op alle soorten brandstof rijdt? Multi-fuel, zou ik zoiets dan noemen.
Ik ga even verder over hoe je de dingen allemaal kunt noemen. De Lexus RX 450h HYBRID van maandag 7 september heet een SUV (Sports Utility Vehicle). Ik vind het opmerkelijk dat SUV een acroniem is dat blijft hangen voor deze tamelijk prijzige categorie auto's. In Autoweek wordt een nieuwe categorie auto's aangekondigd: Battery Electric Vehicles. De BEV dus.
donderdag 17 september 2009
autarkie
Wat ik het meest romantisch vind aan het boerenleven is dat het voor mij net autarkie lijkt. Ik ben te lui om echt goed te kijken, want boeren kijken natuurlijk ook televisie en drinken ook koffie van de supermarkt. Maar toch, ze wonen zo ver van de bewoonde wereld, dat er vast wel enkele leidingen zijn die niet zijn doorgetrokken tot in hun woning. Riool bijvoorbeeld. Volgens mij kakken de meeste boeren heel autarkisch via een buis in de sloot. Ik denk dan dat boeren dat mooi vinden: liever in de sloot dan in een riool. Liever hun eigen elektriciteit dan die van de centrale.
Omwille van de autarkie had ik eerst bedacht dat de mobiele mestvergister een deel van de opbrengst (zeg: 20 flessen methaangas) als dank achterlaat bij de boer. Dat is erg romantisch en het steunt mijn ideaalbeeld van een elektriciteitsloos Europa, maar echt handig is het niet. Dat betekent namelijk dat de vergister ook nog gas in flessen moet doen en dat het gas in die flessen - ongetwijfeld - aan allerlei kwaliteitseisen moet voldoen. Wat het proces vertraagt, verzwaart en vooral verduurt.
In Mijdrecht schijnt een installatie geopend te zijn die groen gas toevoegt aan het net van aardgas. Ik neem aan dat Mijdrecht dan netjes betaalt voor het aangeleverde groene gas. Ik kan dan een deel van dat geld aan de boer geven. Niet zo autarkisch als het gas, maar toch ook prettig, zo'n klein juten zakje met banknoten erin.
woensdag 16 september 2009
douchelamp
De installateurs die geheel zelfstandig mijn nieuwe huis aan het bedraden, bevloerverwarmingen en beafvoeren zijn, zijn niet van het type dat ik afbeeldde op 22 juni. Geen geblokte overhemden, geen grijze sikken en sandalen, maar juist t-shirts met lange mouwen, blond haar met gel en verstandige werkmansschoenen. Ze lijken net studenten van mij.
En hoe gaat dat, als de mensen op studenten lijken, ... ik schiet dan vanzelf in mijn beroep. Dan ga ik het soort grapjes maken dat mijn vrouw het ergste haat, dan ga ik het allemaal wat aandikken en overdrijven, voor het didactische effect. Ik ga slordig praten, zoveel mogelijk gebruik maken van ordinaire uitdrukkingen die ik mensen uit de techniek heb horen bezigen. Studenten vinden dat vermakelijk. Jonge installateurs ook wel, hoewel het ook voor een hoop verwarring zorgt.
Maar, de jonge installateurs kwamen ook los, door de vertellen wat zij zoals bij zichzelf in huis erop los installeren. Mag niet van het bouwbesluit, maar wie controleert er nou bij een installateur thuis? De douche, met hifi-set en spotjes, die gelijk met de kraan aangaan.
En hoe gaat dat, als de mensen op studenten lijken, ... ik schiet dan vanzelf in mijn beroep. Dan ga ik het soort grapjes maken dat mijn vrouw het ergste haat, dan ga ik het allemaal wat aandikken en overdrijven, voor het didactische effect. Ik ga slordig praten, zoveel mogelijk gebruik maken van ordinaire uitdrukkingen die ik mensen uit de techniek heb horen bezigen. Studenten vinden dat vermakelijk. Jonge installateurs ook wel, hoewel het ook voor een hoop verwarring zorgt.
Maar, de jonge installateurs kwamen ook los, door de vertellen wat zij zoals bij zichzelf in huis erop los installeren. Mag niet van het bouwbesluit, maar wie controleert er nou bij een installateur thuis? De douche, met hifi-set en spotjes, die gelijk met de kraan aangaan.
dinsdag 15 september 2009
spetters
Ik wilde het mezelf niet te moeilijk maken, toen ik Dieselmotoren Deel 1 van R.A. Buis uit de bibliotheek leende. Ik had namelijk ook kunnen kiezen voor een diktaat van de TU Delft, dat 300 pagina's lang onafgebroken in een schreefloze grijze tienpuntsletter doormeiert over (blijkbaar) de wiskunde van de dieselmotor. Blijkbaar, want om dat zeker te weten moet je het boek minstens twee keer gelezen hebben. Het diktaat héét namelijk nooit De Wiskunde Van De Dieselmotor.
Dieselmotoren Deel 1 van R.A.Buis vind ik dan weer net te lichtvoetig. Bij heetgasmotoren, en dus ook bij dieselmotoren, horen grafieken, die pV-diagrammen heten. Het Delftse boek zal alleen maar over pV-diagrammen gaan, Buis toont ze alleen vluchtig. Hij vertelt erbij dat de meeste energie van de dieselmotor wordt gebruikt om de lucht in de cilinders extreem samen te persen, maar dat die energie allemaal weer wordt teruggewonnen als de cilinder weer uitzet. Een hoop gedoe om niks, denk ik dan.
Nou ja, behalve dat die hoge luchtdruk (en de hitte die dat veroorzaakt) het nodig maakt dat de motor gesmeerd moet worden en gekoeld. Driekwart van Buis' boek is geneuzel over hoe je kunt smeren en hoe je kunt koelen. Met spettersmering bijvoorbeeld. Of was het spetterkoeling? Jongens, als ik niet begrijp waar die luchtdruk voor dient, dan is dit toch allemaal nergens voor nodig?
maandag 14 september 2009
brugwachter
Alleen maar 170 euro overhouden van een vies klusje als mestvergisten is erg karig. Zeker als je bedenkt dat we de boer, van de mest, ook nog te vriend moeten houden. Als we samsam doen hebben we maar 85 euro over. En daarvan moeten de vergister en de vergister ook nog betaald worden. De vergister (de installatie) kost misschien we 500.000,- euro en de vergister (degene die de vrachtwagen bestuurt en die 24 uur het proces blijft volgen) zal ook minstens minimum jeugdloon moeten krijgen.
Nou is de prognose van verleden donderdag wel erg somber, bijvoorbeeld omdat ik niet weet of de 4000 kuub biogas het netto resultaat of het bruto resultaat is. De mest wordt namelijk opgewarmd sowieso opgewarmd door het biogas te verbranden dat het ding zelf produceert. En het is ook goed om te bedenken dat mest nooit nul graden Celsius zal zijn. Vergisten doet het toch wel, en daar komt ook weer warmte bij vrij.
Personeel, ik zorg echt graag goed voor ze. Het voeren van functionringsgesprekken heb ik altijd leuk gevonden, en het verzinnen van personeelsuitjes is een soort hobby van me. Maar als het op betalen aankomt dan kost personeel wel een hoop geld, zeg! Ik zie de mestvergister (degene) daarom voor me als een soort brugwachter. De vergister (degene) kan 24 uur zonder afleiding zijn ding doen in het mobiele kantoor dat achter de chauffeurscabine staat, en alleen voor knoppen die hij moet omdraaien en de gesprekken die hij moet voeren betaal ik hem.
Nou is de prognose van verleden donderdag wel erg somber, bijvoorbeeld omdat ik niet weet of de 4000 kuub biogas het netto resultaat of het bruto resultaat is. De mest wordt namelijk opgewarmd sowieso opgewarmd door het biogas te verbranden dat het ding zelf produceert. En het is ook goed om te bedenken dat mest nooit nul graden Celsius zal zijn. Vergisten doet het toch wel, en daar komt ook weer warmte bij vrij.
Personeel, ik zorg echt graag goed voor ze. Het voeren van functionringsgesprekken heb ik altijd leuk gevonden, en het verzinnen van personeelsuitjes is een soort hobby van me. Maar als het op betalen aankomt dan kost personeel wel een hoop geld, zeg! Ik zie de mestvergister (degene) daarom voor me als een soort brugwachter. De vergister (degene) kan 24 uur zonder afleiding zijn ding doen in het mobiele kantoor dat achter de chauffeurscabine staat, en alleen voor knoppen die hij moet omdraaien en de gesprekken die hij moet voeren betaal ik hem.
vrijdag 11 september 2009
boekenkast
In afwachting van de oplevering van het nieuwe huis logeer ik met mijn gezin in een huis waar ook een boekenkast staat. Ik vind andermans boekenkast veel leuker dan mijn eigen. Uit de logeerboekenkast lees ik nu Joodse Riten en Symbolen van rabbijn S.Ph. de Vries Mzn.
Over een half jaar ga ik weer lesgeven met het leerboek toegepaste energietechniek van mijn Haagse collega Arie Taal. Ik schrijf collega, omdat ik Arie Taal ken. Arie's passie vol goede moed voor techniekonderwijs ontroert me, vooral in combinatie met zijn mimiek en zijn bril, die hij met Leukoplast gerepareerd heeft. Maar zijn boek, daar heb ik niet veel aan gehad. Niet om zelf iets te begrijpen van energietechniek en ook niet om mijn studenten te helpen iets te begrijpen van energietechniek.
Mijn werkgever heeft ook een hele grote boekenkast; uit die boekenkast lees ik nu Dieselmotoren deel I, van R.A. Buis. Ik begin hierdoor een fractie van Arie Taal wel iets beter te begrijpen, maar ik heb hierbij nog wel de hulp van mijn collega's nodig. De rabbijn begrijp ik altijd in één keer, als hij bijvoorbeeld zegt: operatie is een groot woord voor de simpele verrichting waaruit de besnijding bestaat. Maar dat neemt niet weg, dat er tijdens de gebeurtenis toch een zekere geringe spanning niet helemaal afwezig is. En dat is ook wel enigszins begrijpelijk.
donderdag 10 september 2009
bierviltje
Terecht vroeg het ingenieursbureau nadat we tien minuten inleidend hadden gekletst of ik al grofweg had berekend of het uitkon, die mobiele vergister. Op de achterkant van een bierviltje.
Belangrijkste is dat vergisting niet méér energie kost dan het oplevert. Ik ga dus uitgerekenen hoeveel energie het kost om 40 kuub mest 50 graden op te warmen en dat, wegens warmteverliezen, tien keer opnieuw (wat me tamelijk royaal lijkt). Daartegenover vermeld ik wat de verbrandingswaarde is van 4000 kuub biogas, wat een slecht resulaat is bij thermofiele vergisting. Een sombere berekening dus.
Zo inefficiënt opwarmen kost 84 GJ. De verbrandingswaarde van het gas dat dit oplevert is 146 GJ. Je houdt dus 62 GJ (= 1700 kuub) over. Dat is minstens 170 euro waard.
Belangrijkste is dat vergisting niet méér energie kost dan het oplevert. Ik ga dus uitgerekenen hoeveel energie het kost om 40 kuub mest 50 graden op te warmen en dat, wegens warmteverliezen, tien keer opnieuw (wat me tamelijk royaal lijkt). Daartegenover vermeld ik wat de verbrandingswaarde is van 4000 kuub biogas, wat een slecht resulaat is bij thermofiele vergisting. Een sombere berekening dus.
Zo inefficiënt opwarmen kost 84 GJ. De verbrandingswaarde van het gas dat dit oplevert is 146 GJ. Je houdt dus 62 GJ (= 1700 kuub) over. Dat is minstens 170 euro waard.
woensdag 9 september 2009
DRANCO
Ik heb een thermofiele vergister gevonden. Hij heet DRANCO en de dichtstbijzijnde staat in Brecht (dat is in België). En zoals bekend: thermofiel heeft vele voordelen, bijvoorbeeld dat de installatie zo compact is. Je hoeft 'm alleen een kwartslag te draaien en er wielen onder te zetten en je het een mobiele DRANCO, lijkt me.
In de bronnen die ik eerder raadpleegde heette thermofiel vergisten snel: het proces zou 21 uur duren. De DRANCO doet er 20 dagen over, althans, op de website. Misschien hebben ze in Brecht minder haast dan ik.
Ik had één van de makers van de DRANCO aan de telefoon. Volgens hem is het niet zinvol om er wielen onder te maken, omdat de DRANCO steeds opnieuw moet worden ingewerkt op de samenstelling van het substraat. Gadsie, zou het echt? Koemest uit Rasquert is vast anders dan koemest uit Baflo, maar koemest blijft toch koemest? Ik had een mobiele vergister in gedachte die ingewerkt is op mestsubstraat van Fries stamboekvee van de Hollandse kleigronden. Ze gaan de kaasfabriek toch ook niet voor elke boer opnieuw inwerken?
dinsdag 8 september 2009
ingenieursbureau
Ik woon intussen weer in de stad. Een stad met ongeveer één miljoen inwoners, dus uitwerpselen en afval genoeg, maar toch is dat hier veel minder pregnant aanwezig dan in op het Groningse platteland. Het gaat hier niet vanzelf, het denken aan de mobiele mestvergister.
Ik ben daarom medestanders aan het zoeken; bijvoorbeeld bij het ingenieursbureau waar ik gisteren was uitgenodig om te praten over de mobiele mestvergister. Want ik was, na een flodderig mailtje over mijn plan, uitgenodigd bij een ingenieursbureau om te praten over de mobiele mestvergister. Ik vind dat opwindend, om uitgenodigd te worden bij een ingenieursbureau, omdat ik ingenieurs - ondanks dat ik er zelf eentje ben - wel heel echt vind, veel echter dan leraren zoals ik. Het wordt nu serieus, door de echtheid van het ingenieursbureau. Het ingenieursbureau zei: ons belang is dat over een paar jaar de mobiele mestvergisters van ons ingenieursbureau door Nederland rijden.
Van wie is de mobiele mestvergister nou eigenlijk?
Ik ben daarom medestanders aan het zoeken; bijvoorbeeld bij het ingenieursbureau waar ik gisteren was uitgenodig om te praten over de mobiele mestvergister. Want ik was, na een flodderig mailtje over mijn plan, uitgenodigd bij een ingenieursbureau om te praten over de mobiele mestvergister. Ik vind dat opwindend, om uitgenodigd te worden bij een ingenieursbureau, omdat ik ingenieurs - ondanks dat ik er zelf eentje ben - wel heel echt vind, veel echter dan leraren zoals ik. Het wordt nu serieus, door de echtheid van het ingenieursbureau. Het ingenieursbureau zei: ons belang is dat over een paar jaar de mobiele mestvergisters van ons ingenieursbureau door Nederland rijden.
Van wie is de mobiele mestvergister nou eigenlijk?
maandag 7 september 2009
Lexus RX 450h HYBRID
Hoe kun je met een 3,5 liter V6 benzine nou één op zestien rijden? Zo'n grote crossover kan toch nooit een groen A-label hebben? Hoe kan zo’n grote auto nou schoner zijn dan een kleine compacte auto? Al die luxe van zo’n Lexus, daar zal de overheid toch geen € 6.400,- korting op geven? In 7,8 tellen naar de honderd, dat kan toch geen hybride zijn? Z’n hybride accu kan toch nooit net zo lang meegaan als de auto zelf?
De radio in mijn auto zegt dat de nieuwe RX 450h HYBRID de auto is die alle antwoorden op bovenstaande vragen in zich heeft.
De Lexus RX 450h HYBRID is mij, ondanks zijn grootte, tussen alle andere auto's op de weg nog nooit opgevallen. Het blijft toch een Japanse auto en sinds Japan ons Indië bezette zie ik Japanse auto's nooit echt helder. Niettemin zie ik de antwoorden op de vragen niet als ik naar het plaatje van de auto kijk. Zou die auto bijvoorbeeld zo groot zijn om te zorgen dat die innovatieve hybride accu erin past?
vrijdag 4 september 2009
Ur
Vorige week vertoonde de Belgische omroep een aangekochte documentaire over de periodieke oceaanwind die soms het hele wereldklimaat ontregelt. In de naam van dit verschijnsel zit een typografische probleem dat ik op het toetsenbord van deze computer niet kan vinden, dus ik spel de uitdaging van de oceaan nu fonetisch: El Nienjo.
Alles was onheilspellend in de documentaire: vallende voorwerpen, kolkende luchten, peinzende mannen met verwrongen gezichten, draaiende of in het luchtledige zwevende archeologische voorwerpen en een geaspireerde Vlaamse vertaling. Er is een kans van één op zes dat door klimaatverandering El N. permanent wordt en net zo krachtig als die keer dat El N. de oude stad Ur verwoestte, hijgde de stem.
Er is een loterij die adverteert dat er een winkans is van één op twee. Ik ben maar een bescheiden deelnemer, maar ik heb nog nóóit gewonnen. Ik versta onder winnen dat ik méér dan de inleg terugkrijg. Met dat verwoesten zal het dus ook wel meevallen, denk ik. En zelfs als er verwoest wordt, en de aarde zich klimatologisch ontlaadt, dan is daar toch ook wel weer iets van de maken? Er is dan opeens veel windenergie bijvoorbeeld, en warmte.
Alles was onheilspellend in de documentaire: vallende voorwerpen, kolkende luchten, peinzende mannen met verwrongen gezichten, draaiende of in het luchtledige zwevende archeologische voorwerpen en een geaspireerde Vlaamse vertaling. Er is een kans van één op zes dat door klimaatverandering El N. permanent wordt en net zo krachtig als die keer dat El N. de oude stad Ur verwoestte, hijgde de stem.
Er is een loterij die adverteert dat er een winkans is van één op twee. Ik ben maar een bescheiden deelnemer, maar ik heb nog nóóit gewonnen. Ik versta onder winnen dat ik méér dan de inleg terugkrijg. Met dat verwoesten zal het dus ook wel meevallen, denk ik. En zelfs als er verwoest wordt, en de aarde zich klimatologisch ontlaadt, dan is daar toch ook wel weer iets van de maken? Er is dan opeens veel windenergie bijvoorbeeld, en warmte.
donderdag 3 september 2009
dutchcomfort.nl (2)
Tot gisteren was ik nogal in de war, nadat ik tamelijk impulsief bedacht had om door het kansraam te willen springen dat de Hogeschool aan alle medewerkers bood: teamleider worden van de opleiding game development. Ik voel mij als technicus niet helemaal compleet omdat ik geen reet van games afweet; dit kansraam zou mij dwingen om mij in die richting te bekwamen.
Gelukkig ben ik, na een sollicitatiegesprek, geen teamleider van de opleiding game development geworden. De hoofdreden was dat ik geen reet van games afweet. En nu ben ik ook niet meer in de war. Ik had al een vaag plan voor mijn leven (zeg: het komende jaar) en games zaten niet in dat plan. Dat plan is: dutch comfort en een film maken.
Enkele weken geleden kreeg ik het bericht van een provider (nl: antenna.nl) dat de domeinnaam dutchcomfort.nl nu wel van mij is. Ik heb daar niks voor betaald en hoe het verder moet weet ik eigenlijk ook niet. Het is net een game, eigenlijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)