vrijdag 30 juli 2010
huisman
Ik mis in mijn denken over wat goed is voor de wereld (in contrast met alles wat slecht is voor de wereld) nog een heel precies leidend concept. Ik verwacht daarom nogal wat van de workshop die ik aanstaand weekend ga bijwonen. Die workshop is niet geheim, maar het is ook weer niet de bedoeling dat ik over wat daar gedaan wordt hier in de openbaarheid iets ga vertellen, want ik zou het zomaar verkeerd kunnen vertellen. Ik mag er wel iets over vertellen, maar alleen als ik daarvoor toestemming heb van de leiders. Maar ik heb als amateur-reporter van mijn eigen zoektocht hier geen zin en ook geen tijd om op toestemming van de leiders te wachten.
Nou, laat ik over één ding uit de school klappen: het is goed als ik streef naar orde en schoonheid, in mijn directe omgeving. Als het gaat over wat goed is voor de wereld, is dat het allerbelangrijkste. Zodoende, en toevallig ook omdat mijn vrouw na de zomer carrière gaat maken, ben ik op dit moment aan het omscholen tot huisman. Als huisman ben ik hoofdverantwoordelijk voor de orde en de schoonheid van mijn directe omgeving.
Sekserol a-typisch. Misschien mag ik nu wel een column in Opzij. Misschien wil Wubbo Ockels nu wel in de commissie van aanbeveling van de stichting 100LC.
donderdag 29 juli 2010
Maria
Op 26 mei heb ik niet de volledige geschiedenis verteld die ik met prostitutie heb. Het is waar dat ik - achteraf gezien - prostitutie altijd iets heb gevonden voor volwassenen. Maar volwassenheid was wel iets waar ik naar streefde. Zodoende heb ik ongeveer vijf jaar geleden één keer gebruik gemaakt van de diensten van een prostituee.
Het was in de Haagse rivierenbuurt. Daar is een ros winkelcentrum en ik doorkruiste het, niet helemaal toevallig. Ik had een volwassen plan, zeg maar. Zij had een heel aardige lach en ik besloot haar aan te spreken. Ze lachte vrolijk dat het hier niet om het aanspreken ging, en vijf minuten later lachte ze even vrolijk dat dit niet opschoot. Even later had ze mij met haar mond een condoom omgedaan en ben ik, inmiddels vooral om haar een plezier te doen, gaan doen waarvoor ik betaald had. De abolitionisten noemen dit verkrachting.
Ze heette Maria, wat ik een grappige naam vind, gezien haar beroep. De verkrachtingsscene onderging ze als corvee. Maria leek verder grappig en ontspannen. Ze nam me voor haar in; de seks was misplaatst, maar ons contact was leuk. Voor mijn 42e verjaardag wil ik met al mijn vrienden naar de hoeren. Om te betalen voor 20 minuten waarin we naar de verhalen van deze vrouwen kunnen luisteren en zeggen: sorry.
Het was in de Haagse rivierenbuurt. Daar is een ros winkelcentrum en ik doorkruiste het, niet helemaal toevallig. Ik had een volwassen plan, zeg maar. Zij had een heel aardige lach en ik besloot haar aan te spreken. Ze lachte vrolijk dat het hier niet om het aanspreken ging, en vijf minuten later lachte ze even vrolijk dat dit niet opschoot. Even later had ze mij met haar mond een condoom omgedaan en ben ik, inmiddels vooral om haar een plezier te doen, gaan doen waarvoor ik betaald had. De abolitionisten noemen dit verkrachting.
Ze heette Maria, wat ik een grappige naam vind, gezien haar beroep. De verkrachtingsscene onderging ze als corvee. Maria leek verder grappig en ontspannen. Ze nam me voor haar in; de seks was misplaatst, maar ons contact was leuk. Voor mijn 42e verjaardag wil ik met al mijn vrienden naar de hoeren. Om te betalen voor 20 minuten waarin we naar de verhalen van deze vrouwen kunnen luisteren en zeggen: sorry.
dinsdag 27 juli 2010
ruimte
Ik ken verschillende mensen die met een soort trots vertellen dat ze het niet voor elkaar krijgen om IKEA-meubels in elkaar te zetten. Ik ben op eenzelfde manier er trots op dat ik nauwelijks met computers kan omgaan. Zelfs downloaden laat ik over aan anderen, omdat ik geen zin heb om licentieovereenkomsten te lezen of om de computer opnieuw te moeten opstarten. Op de plaats van 'geen zin heb om' kan in de vorige zin ook 'er bang voor ben om' gelezen worden.
Omdat het zo stil is, in juli in de blogosphere, ging ik - heel milieuvriendelijk: alsof ik een oude krant aan het lezen was - oude logjes lezen, bijvoorbeeld van mijn vriend Kris uit België. Gelukkig schrijft Kris heel tijdloze stukjes. Bijvoorbeeld over het internet en wat dat gesurf nou kost. Weliswaar minder dan een vliegreis, maar toch altijd nog het een en ander, en dan vooral uit achteloosheid.
Het weinige dat ik weet van informatica vertel ik graag rond: dat Indiase en Russische programmeurs traditioneel zo compact kunnen programmeren, omdat ze maar weinig ruimte tot hun beschikking hebben. Weinig bits. En dat compact programmeren snelle programma's oplevert. Dutch Comfort (dit weblog) is naar mijn smaak niet compact en dus niet snel genoeg, en dat komt door mijn achteloze gebruik van Megabytes aan (gejatte) plaatjes. Niet dat ik tegen jatten ben, maar wel tegen nodeloos ruimtebeslag op Gods Harde Schijf. En dan is er eindelijk reden om mijn tekencrisis op te beëindigen, omdat ik nu verplicht ben om zelf compacte vectortekeningen (zoals die rechthoek: 8 kB) te gaan maken, bij alle stukjes die ik hier publiceer. Huuuuu!
maandag 26 juli 2010
vakantie (3)
Verleden twee weken deden we onze tweede officiële buitenlandse gezinsvakantie in tien jaar. De eerste deden we afgelopen mei. In mei aan het meer van Lugano regende het de hele tijd, maar zelfs door de regen heen kon ik zien dat de charme van Italië niet een natuurlijk gegeven is, maar dat die net zo Europees-eenvormig is als bijvoorbeeld de omgeving van Veenendaal. Alleen Veenendaal is niet zo'n koleerterig eind rijden!
Ja, ik word steeds fanatieker. Dat gaat in kleine stapjes, maar het gebeurt wel. Ik heb besloten dat ik niet meer in een vliegtuig stap, voorlopig. Ik houd niet van overvliegende vliegtuigen en sinds bij alle charters de vliegtuigmaaltijd - nog leuker dan het kadootje voor kinderen na de behandeling door de tandarts - is afgeschaft, vind ik er niks meer aan, aan vliegen. En de kerosine, natuurlijk.
Dit is wat ons gezin van een vakantie verlangt: in een nieuwe omgeving rust, schoonheid, zwemmen, erg lekker eten en een comfortabel zacht bed. Schoonheid is best op korte afstand beschikbaar. Via Muiderberg naar Veenendaal, ik noem maar wat. Alleen dat zachte bed en het fornuis waarop mijn vrouw beter kookt dan alle Europese horeca, die kan niet achter de fiets. Voorlopig is ons compromis daarom: een caravan. (Illustratie is zonder toestemming overgenomen van Ytje.com)
Ja, ik word steeds fanatieker. Dat gaat in kleine stapjes, maar het gebeurt wel. Ik heb besloten dat ik niet meer in een vliegtuig stap, voorlopig. Ik houd niet van overvliegende vliegtuigen en sinds bij alle charters de vliegtuigmaaltijd - nog leuker dan het kadootje voor kinderen na de behandeling door de tandarts - is afgeschaft, vind ik er niks meer aan, aan vliegen. En de kerosine, natuurlijk.
Dit is wat ons gezin van een vakantie verlangt: in een nieuwe omgeving rust, schoonheid, zwemmen, erg lekker eten en een comfortabel zacht bed. Schoonheid is best op korte afstand beschikbaar. Via Muiderberg naar Veenendaal, ik noem maar wat. Alleen dat zachte bed en het fornuis waarop mijn vrouw beter kookt dan alle Europese horeca, die kan niet achter de fiets. Voorlopig is ons compromis daarom: een caravan. (Illustratie is zonder toestemming overgenomen van Ytje.com)
vrijdag 9 juli 2010
gelukkig nieuwjaar!
De jaarcyclus eindigt wat mij betreft in de zomer. Ik ga vandaag al het papier dat in mijn opdracht door studenten is volgeschreven gedurende dit schooljaar - en nog wat eigen werk erbij - in de papierbak gooien, zodat ik volgend schooljaar weer met een leeg bureau kan beginnen. Aan mijn baan verandert niet erg veel. Ik heb in het gelukkige nieuwjaar iets méér uren bij een kleinere aanstelling. Volgend jaar ben ik dagelijks vanaf drie uur thuis, om mijn kinderen te leren theedrinken.
Mijn vrouw gaat overdag werken, dus de levendigheid die het huis dit jaar had, en waarop het ontworpen was, is er alweer uit. Prachtkind L, die bij ons een speelkamer huurde, komt na de zomer ook niet meer terug. L is, met zijn vrolijke, symmetrische gezicht, zijn olijfkleurige huid, zijn zwarte krullen, zijn sterke tanden en zwartbruine ogen het mooiste kind dat ik ooit gezien heb. En gekookt wordt er dus ook niet meer, om twaalf uur, door L en mijn vrouw.
Recept van L:
Twee deciliter zonnebloemolie in de pan; drie eetlepels soyasaus erbij. Grof gesneden ui erin laten bakken; de soyasaus laten caramelliseren. Een groente erbij, bijvoorbeeld champignons. Minstens twee soorten kruiden toevoegen, in grote hoeveelheden: bijvoorbeeld een half potje cayennepeper, komijn, Italiaanse kruiden, of gember. Opdienen met pasta en zo heet mogelijk door je slokdarm slobberen. Ook heerlijk voor op vakantie! Over twee weken wordt dit weblog hervat.
donderdag 8 juli 2010
Audi
Vanmorgen liet ik mijn auto vakantieklaar maken bij de Škoda-garage. Škoda is een onderdeel van het Volkswagen-concern, dus in op het leestafeltje daar lag peptalk van het hele concern. Van Audi bijvoorbeeld, die ook een Volkwagen is. Audi beweerde daar dat één (grote) windturbine genoeg is om vijfduizend van de nieuwe elektrische Audi's aan te drijven.
Vijfduizend? Je zuster. Vijfduizend Audi's nemen krap anderhalve kilometer driebaanssnelweg in beslag (één rijrichting). De hele Zeeburgertunnel dus, en nog vierhonderd meter extra. Daar, naast de snelweg staat een reclamezuil, waar van mij die (grote) windturbine van Audi opgezet mag worden. Alle Audi's worden met sleepkabels verbonden en de voorste drie kabel worden bevestigd aan de aan de as van turbine. Dat een windturbine een rendement heeft van minder dan 50% schenk ik Audi, en Audi krijgt ook van mij windkracht zeven kado. Zou die windturbine die vijfduizend auto's in beweging krijgen, denkt u?
Wat Audi vermoedelijk bedoelt is dat gemiddeld slechts één twintigste deel van de auto's op dit moment aan het rijden is; 250 Audi's dus. En van die 250 zal weer één twintigste op dit moment aan het optrekken zijn, terwijl de andere gewoon rijden en een enkeling aan het afremmen is. Kost ook energie, maar een stuk minder. En twaalf en een halve Audi (25 ton!) vlottrekken, dat lukt een grote windturbine net, schat ik. Maar daar is minstens windkracht vier voor nodig, lijkt me.
Vijfduizend? Je zuster. Vijfduizend Audi's nemen krap anderhalve kilometer driebaanssnelweg in beslag (één rijrichting). De hele Zeeburgertunnel dus, en nog vierhonderd meter extra. Daar, naast de snelweg staat een reclamezuil, waar van mij die (grote) windturbine van Audi opgezet mag worden. Alle Audi's worden met sleepkabels verbonden en de voorste drie kabel worden bevestigd aan de aan de as van turbine. Dat een windturbine een rendement heeft van minder dan 50% schenk ik Audi, en Audi krijgt ook van mij windkracht zeven kado. Zou die windturbine die vijfduizend auto's in beweging krijgen, denkt u?
Wat Audi vermoedelijk bedoelt is dat gemiddeld slechts één twintigste deel van de auto's op dit moment aan het rijden is; 250 Audi's dus. En van die 250 zal weer één twintigste op dit moment aan het optrekken zijn, terwijl de andere gewoon rijden en een enkeling aan het afremmen is. Kost ook energie, maar een stuk minder. En twaalf en een halve Audi (25 ton!) vlottrekken, dat lukt een grote windturbine net, schat ik. Maar daar is minstens windkracht vier voor nodig, lijkt me.
woensdag 7 juli 2010
warmte-opslag
Volgens mijn collega W, die ik vertrouw er verstand van te hebben, heb je een opslag van ongeveer acht kuub water nodig om een gezin de winter door te helpen. In die acht kuub water is dan warmte opgeslagen. Voorwaarde is wel dat het huis dat je met het warme zomerwater wilt verwarmen goed geïsoleerd is. Geen idee trouwens, of ook het badwater daarvan meeprofiteert.
Ik vind acht kuub verrassend weinig! Ik heb met gemak acht kuub over, hier in huis, maar ons huis is denk ik niet representatief, want ons huis is erg groot, terwijl wij toevallig net een levensstijl hebben aangemeten waarbij die groteske afmetingen eigenlijk niet meer nodig zijn. Onze eerste huurwoning in Den Haag had een kelderberging van wel twintig kuub, en zelfs in de woning was nog makkelijk vijf kuub volstrekt nutteloze ruimte. En dan nog: elk Nederlands huis heeft toch minstens acht vierkante meter dak ter beschikking, waar we met een meter opbouw dus acht kuub water kwijt kunnen.
Een nadeel is dat acht kuub water een massa heeft van acht ton. Zou bebouwing die voldoet aan het bouwbesluit deze acht ton er gratis bij kunnen hebben?
dinsdag 6 juli 2010
werkster (2)
Enkele weken geleden kregen we van de gemeente Amsterdam een tamelijk uitgebreide brochure en één bijgevoegde zak, die geloof ik avri-zak heet. In deze avri-zak mogen wij een deel van ons plastic-afval voortaan naar een oranje gekleurd plastic-verzamelpunt brengen, ongeveer een kilometer verderop. Dat mag niet in een grijze KOMO-zak, want KOMO-zakken zijn blijkbaar niet van het goede plastic gemaakt. Ander fout plastic is piepschuim en plastic speelgoed.
De zak heeft de laatste weken door de keuken en de woonkamer gezworven, terwijl hij langzaam volraakte. Eerder was ik al in verrukking als ik groente-afval had, voor de composthoop, nu had ik er weer een afvalsport bij: het juiste plastic! Van de verpakking van chipolata-worstjes kan het doorzichtige folie wel in de avri-zak, maar het bakje moet bij het rest-afval.
De vrouw die gisterenochtend bij ons aanbelde was niet E. E is nog steeds in Polen en het is onduidelijk of ze weer naar Nederland terugkomt. Ze zou dat wel willen, zegt haar bemiddelaarster, maar Polen weerhoudt haar. De vrouw die gisteren aanbelde was de Poolse vervanger van E: S. Onze geselecteerde plastic-verzameling in de avri-zak hadden we even bij de voordeur gezet, want die zwierf zo onhandig door de keuken en de woonkamer als daar gedweild moest worden. Toen S weg was bleek dat zij het laten verdwijnen van de avri-zak ook tot haar taak bleek te vinden horen.
De zak heeft de laatste weken door de keuken en de woonkamer gezworven, terwijl hij langzaam volraakte. Eerder was ik al in verrukking als ik groente-afval had, voor de composthoop, nu had ik er weer een afvalsport bij: het juiste plastic! Van de verpakking van chipolata-worstjes kan het doorzichtige folie wel in de avri-zak, maar het bakje moet bij het rest-afval.
De vrouw die gisterenochtend bij ons aanbelde was niet E. E is nog steeds in Polen en het is onduidelijk of ze weer naar Nederland terugkomt. Ze zou dat wel willen, zegt haar bemiddelaarster, maar Polen weerhoudt haar. De vrouw die gisteren aanbelde was de Poolse vervanger van E: S. Onze geselecteerde plastic-verzameling in de avri-zak hadden we even bij de voordeur gezet, want die zwierf zo onhandig door de keuken en de woonkamer als daar gedweild moest worden. Toen S weg was bleek dat zij het laten verdwijnen van de avri-zak ook tot haar taak bleek te vinden horen.
maandag 5 juli 2010
werkster
Op maandagochtend om acht uur wordt er bij ons aangebeld. Ik schrik daar altijd van, omdat ik niet goed kan onthouden dat wij het schoonmaken van ons huis - en dan bedoel ik het rotwerk: de wc's, de badkamer, het dweilen van de keuken - hebben uitbesteed. Het is E die aanbelt, op maandagmorgen.
Aan haar hebben we dit werk uitbesteed. E is een opgewekte vrouw, die alleen Pools spreekt. Ik zeg iets tegen haar, dat volgens mij geschreven moet worden als gin dobre. E moet dan lachen. E werkt hier door bemiddeling van een Poolse onderneemster, die ook voor eventuele vertaling zorgt. E doet haar werk opgewekt en grondig en ze verlaat na twee uur ons huis even opgewekt als ze binnenkwam.
Vorige week heeft E's echtgenoot in Polen een hartaanval gekregen. Van verdriet, omdat hij E zo miste. Vorige week was E er dus niet en deden we ons huis zelf. Ik en mijn vrouw, we stonden samen de wc's, de badkamer te doen. En we dweilden. Best aardig werk, als je het met z'n tweeën doet.
vrijdag 2 juli 2010
retro
Wat het verstrijken van de tijd met het verleden doet, is er een vervalsing van maken. De tijd laat alle degelijke dingen bestaan en alle rommel verdwijnen. Daardoor lijkt het verleden heel degelijk geweest te zijn, maar dat is natuurlijk niet zo. Vroeger waren er ook plaggenhutten en gammele fietsen en gebarsten aardewerk. Vergaan is het, tot stof.
Ik vermoed dat deze vervalsing retro aantrekkelijk maakt. Vroeger! Toen de dingen zogenaamd nog niet stuk gingen (één van de drie toeters van mijn Mercedes-Benz woog in zijn eentje vier kilo!). Wij hebben thuis een retro-koelkast en een retro-vuilnisbak. Beide van zeer matige kwaliteit.
Hoe deden ze dat vroeger, met grote pedaalemmers? Bleven die vroeger wel heel? En waarom komt Wesco niet met een echt degelijke oplossing voor het moderne probleem van afvalscheiding? Ik wil, in de keuken, groen afval, plastic, papier en restafval smaakvol kunnen scheiden.
Ik vermoed dat deze vervalsing retro aantrekkelijk maakt. Vroeger! Toen de dingen zogenaamd nog niet stuk gingen (één van de drie toeters van mijn Mercedes-Benz woog in zijn eentje vier kilo!). Wij hebben thuis een retro-koelkast en een retro-vuilnisbak. Beide van zeer matige kwaliteit.
Hoe deden ze dat vroeger, met grote pedaalemmers? Bleven die vroeger wel heel? En waarom komt Wesco niet met een echt degelijke oplossing voor het moderne probleem van afvalscheiding? Ik wil, in de keuken, groen afval, plastic, papier en restafval smaakvol kunnen scheiden.
donderdag 1 juli 2010
vogelpoep
In Den Haag was ik de eigenaar van een Mercedes-Benz. Niet precies degene die hier afgebeeld staat, maar wel een die dezelfde attractie was voor vogels. De korst die deze auto uiteindelijk bedekte was waarschijnlijk nog wel dikker dan die van het plaatje. Mijn Mercedes-Benz was een klassieker, wat in de praktijk betekent dat het goedkoop is om 'm te laten stilstaan (verzeking, wegenbelasting), maar kostbaar om 'm te laten rijden. De zes-cilinder-in-lijnmotor dronk ongeveer één liter voor vier kilometer. Met loodvervanger.
Toen ik weer eens een ommetje wilde maken met de Mercedes-Benz deed ik 'm onderweg door de wasstraat: het intensiefste programma. Ik zat in de auto terwijl om mij heen de borstels en het schuim en de damp op de dertig jaar oude carosserie zwoegden. Toen de wasstraat het opgaf stapte ik uit om de prachtige klassieker in zijn witte lak te bewonderen. Er was niets gebeurd. Vogelpoep is hardnekkiger dan het intensiefste programma van de wasstraat.
Uiteindelijk, op eigen kracht en uit het zicht van het Haagse politiecorps (die het aldaar geldende verbod op het op de openbare weg wassen van auto's wel eens streng zou kunnen handhaven, het Haagse politiecorps kennende), met zachte borstels en groene zeep (uiteraard) heb ik de Mercedes-Benz weer helemaal op showroom-niveau gekregen. Hardnekkig, vogelpoep! En vogelpoep komt ook in allerlei kleuren! Ik wil de Škoda eigenlijk wel helemaal personaliseren; met vogelpoep. Lijkt me heel cradle-to-cradle, als alternatief voor autolak.
Abonneren op:
Posts (Atom)