dinsdag 31 maart 2009

mandi


Ik ben in twee tropen geweest. Ik ben in Indonesië geweest en ik ben in Sri Lanka geweest. In beide tropen was ik te bedeesd om een duidelijke toelichting te vragen bij het sanitair dat ik aantrof. Ik neem mezelf dat niet kwalijk, want er waren drie serieuze barrières. Mijn sanitair-engels was ongeoefend (laat staan mijn sanitair-bahassa of mijn sanitair-tamil); de naaktheid, die bij badkamers hoort, maakte me terughoudend en ik nam mijzelf dat allemaal kwalijk. Ik nam mezelf niet kwalijk dat ik iets nieuws probeerde, maar dat ik naakt, terughoudend en ongeletterd was.

Toch, dat baden, dat dokterde ik zelf uit. Ik ging náást deze bak met groenig water staan en schonk die grappige steelpan van plastic vullen met water en leeg over mijn hoofd. Dat is erg aangenaam, heel veel fris water in één keer over me heen in een tropisch warm kamertje met smakeloze tegels. Aangenamer dan douchen, eigenlijk, met al die irritante kleine druppeltjes.

Maar de wc zonder wc-papier, die heb ik nooit helemaal begrepen. Er was wel altijd een fles met water, achter de pot. En dat iedereen at en groette met één hand en nooit met de andere, dat had er ook iets mee te maken. Maar wat precies, en vooral: hoe dan, ... ik heb het nooit durven vragen.

maandag 30 maart 2009

dutch comfort college

Ik ben inmiddels zeker genoeg van mijn zaak om hier te presenteren: Dutch Comfort College. Maar het mag ook een andere naam hebben. Het is precies andersom dan mijn institutionele ontwerpen van vroeger: dan had ik éérst een mooie naam bedacht en moest ik daarná prakkiseren wat dat mooie nieuwe merk dan was, nu weet ik juist al precies wat het is. En die naam, ach.

Dutch Comfort College is een bedrijf; een bv. Ik ben de directeur van deze bv. Het bedrijf is gevestigd in een hopeloze portiekflat in Amsterdam West (of Noord) en vanuit die locatie helpt Dutch Comfort College de buurt(bewoners) met energievraagstukken. Dutch Comfort College adviseert en voert uit en doet dat vrijwel gratis. Intussen bouwt Dutch Comfort College de eigen, hopeloze portiekflat om tot een demonstratiewoning van Dutch Comfort.

De directeur zorgt voor het welzijn van de werknemers van Dutch Comfort, door elke dag te zorgen voor een gezonde, warme lunchmaaltijd en door de werknemers te ondersteunen bij het vinden van oplossingen voor de energievraagstukken die ze mee naar de portiekflat brengen. Als de werknemers enkele energievraagstukken hebben opgelost, doen ze staatsexamen en krijgen ze een passend diploma. Daarmee eindigt het dienstverband. De directeur gaat dan weer op zoek naar een nieuwe werknemer die wil eten, leren en werken.

vrijdag 27 maart 2009

dafje (5)


Uiteraard moet mijn dafje op methaan rijden. Methaan is een gas en dit gas is nog moeilijker vloeibaar te krijgen dan propaan en butaan, de ingrediënten van lpg. Vloeibaar methaan heet lng (liquid natural gas). Er is ook nog een samengedrukte variant van methaangas, die weliswaar in een klein tankje zit, maar die toch niet vloeibaar is maar dus nog steeds gassig, die cng (compressed n.g.) heet. Maar dit terzijde.

Het ombouwen van een benzine-auto's tot een lpg-auto is nog legaler dan wat je met sim-kaarten kunt laten doen. Allerlei websites lichten voor en overal in Nederland doen ze het voor je, binnen een straal van 40 km. De goedkoopste oplossing is je kofferruimte opofferen voor een enorme lpg-tank, maar het kan ook chiquer, met wat in het engels een toroidal lpg tank heet. Die heeft de vorm van een reservewiel. Geen ruimteverlies dus, schrijven ze blijmoedig.

Zo kun je zonder ruimteverlies ook de lpg tank maken in de vorm van een stuur, van de passagiersstoel of van een lifter: helemaal geen ruimteverlies! Ik wil alleen wèl een reservewiel op het dafje, en het is misschien erg ondafs, maar het constructieprobleem van de achterklep, waar ik op 19 maart erg lichtvoetig overheen stapte, is met een reservewiel achterop in een klap opgelost. Stoer zeg, rijden op methaan.

donderdag 26 maart 2009

methaan tanken

Ik ben zo benieuwd wat ik met de methaan kan beginnen die ik in mijn gashoudertje verzameld heb, na een maandje of twee. Ik weet al dat je er misschien een dwaallichtje van kan maken: een morbide koud vlammetje boven een moeras of een kerkhof. De vooroorlogse bouwers van de gashouder van gisteren gebruikten het gas inderdaad voor de verlichting, al ben ik er nog niet achter hoe precies. Uiteraard kun je erop koken en kun je er ook op stoken, maar omdat ik bezig ben om een boerenbedrijf zelfvoorzienend te maken, wilde ik ook de taktor op methaan laten rijden. Vraag voor het theorie-examen: kan dat?

Waarschijnlijk. De jongens met de gouden handjes, die kunnen alles. Het leukste is om ze zelf aan het woord te laten: (van motor-forum.nl; snap jij het?)

Met de huidige benzineprijzen begin ik toch zin te krijgen in een leuk hobbyprojectje: een simpel 1-cylinder oud brikkie a-la XT350 oid ombouwen naar LPG. Het plan is ongeveer als volgt: de benzinetank wordt gemodificeerd; de buitenkant blijft bestaan, maar de binnenkant wordt voorzien van drukvaten voor de LPG. Koudemiddelreceivers van koelinstallaties lijken me wel een goede keus hiervoor. Goedgekeurd door het Stoomwezen, werkdruk tot 28 bar, testdruk tot 100+ bar. Tussen de LPG tanks en de buitenkant van de originele tank zal wat nylon en urethaanschuim gemonteerd moeten worden om een eventuele crash/schuiver te kunnen weerstaan. Ook moet in deze constructie een handmatige kraan, een magneetklep en een temperatuursensor gemonteerd worden. De magneetklep zal de LPG flow uitschakelen als er een hoge versnelling gedetecteerd wordt (crash), of de verticale as van de fiets meer dan zo'n 40 graden uit het lood is (fiets plat op de grond). De temperatuursensor komen we later op. De originele carburateur mag blijven; deze krijgt alleen geen benzine meer. Z'n functie wordt dus gereduceerd tot eenvoudige luchtregelklep. Het inlaatspruitstuk wordt voorzien van een injector voor de LPG en een MAP (Manifold Air Pressure) sensor. Een zelfbouw-controleunit gebaseerd op een eenvoudige 16-bit DSP (ADSP-2181 oid) stuurt de (vloeibare) LPG injector aan als functie van de variabelen krukaspositie, LPG temperatuur en MAP. De krukaspositie is nodig om het tijdstip van injectie te bepalen, de LPG temperatuur is nodig om te kunnen corrigeren voor drukveranderingen tgv temperatuurveranderingen (het debiet van een injector, of elke willekeurige restrictie, verandert met de wortel van het drukverschil over de injector), en de MAP is nodig om de hoeveelheid benodigde brandstof te bepalen.

woensdag 25 maart 2009

gashouder


Dit plaatje is een gashoudertje uit het Groene Hart, waar, net als hier in Groningen, veel veen is. Bij het plaatje hoorde een vage beschrijving hoe dat gas uit het veen werd gewonnen: iets met een plank met gaatjes die in de grond werd geprikt en dan liep de gashouder vanzelf vol. Ik ben niet archeologisch genoeg onderlegd om dit nostalgische bouwwerk te kunnen dateren, maar ik zou zeggen: vooroorlogs.

Een gashouder is een vast onderdeel van de biovergistingsinstallatie. In de gashouder wordt het methaangas opgevangen, dat altijd geneigd is om omhoog te drijven. In Amsterdam fietste ik op weg naar mijn werk langs een oude gashouder; hij stond op het punt om afgebroken te worden, want er werd alleen nog lucht in gehouden en soms enkele basketballers.

Amsterdam is, net als delen van de provincie Groningen en het Groene Hart, een van methaan borrelende veenput. Het verschil is alleen dat in Amsterdam al die huizen en wegen op het veen gebouwd zijn: een deksel van asfalt en beton. Misschien dat vroeger langs de heipalen (zitten daar ook gaatjes in?) het methaan geurloos omhoog borrelde, met die nieuwe bouwmethoden kan dat methaan niet meer weg. Dat hoopt zich langzaam op, tot iemand een sigaret opsteekt in de tunnel van de Noord-Zuidlijn. Moeten die stedelijke gashouders niet blijven?

dinsdag 24 maart 2009

methaanhydraat


Het wordt dus warmer. Ik vind warm fijn, maar het doemscenario is dat het tè warm wordt. Over 100 jaar 120 graden Celsius, las ik ergens. Eerst dacht ik: '120 graden, lekker. Behaaglijk.' Maar dat is toch wel een beetje warm hoor, 120 graden. Dat het 120 graden wordt, zou (vooral) komen door methaan.

Er is blijkbaar helemaal geen tekort aan fossiele brandstoffen; er is juist veel te veel: methaan. Boerende koeien, bellen in het ijs, scheten van paarden, maar ook het Russische permafrost dat langzaam ontdooit en de oceaan die een heel klein beetje verzuurt. Dat permafrost en die oceaan brengen methaanhydraat aan de oppervlakte. Methaanhydraat is ijs met methaan erin, en daardoor kan al dat methaan zomaar in de atmosfeer terecht komen. Nou en? Nou: ze zeggen dat methaan 20 keer erger broeikast dan kooldioxide.

Het economisch winnen van methaan uit methaanhydraat, dat schijnt problematisch te zijn. Ik vind brandend ijs anders behoorlijk leuk. Met malaga-smaak, wat mij betreft. En als dat winnen zo'n probleem is, waarom fakkel je het niet gewoon af? Het brandende permafrost is volgens mij precies 20 keer minder gevaarlijk dan borrelend permafrost. Och, en ik zie een leuk kacheltje voor me: 'Schat, gooi jij nog een blokje methaanhydraat op het vuur?'

maandag 23 maart 2009

methaan


Gisteren liet onze buurjongen mij zijn scheikundeboek zien. Voor ik er erg in had deed ik nogal neerbuigend over die nieuwe boeken, waar geen formule meer in staat. Opeens was ik zelf die vliegtuigbouwkunde-student die aan één blik op het volgeschreven bord in het wiskundelokaal genoeg had om smalend te constateren: 'O, IO-ers zeker?' (Waarbij de afkorting IO staat voor Industrieel Ontwerpen).

Uit mijn eigen scheikundeboek kan ik mij wel herinneren dat daarin verteld werd dat ongeveer 80% van de atmosfeer uit stikstof bestaat. Maar niet dat het gas dat uit onze gasleidingen komt ook voor 80% uit stikstof bestaat. Ik word daar heel vrolijk van! Voelde ik me bij het ruisen van het gas altijd een enorme verspiller, maar als het eigenlijk stikstof is dat daar ruist is mijn gemoed gesust.

Ik ben een beetje wild aan het googlen op methaan, en ook deze vondst vond ik fijn: doordat de biogisting in de dikke en blinde darm plaatsvindt en niet in de maag, laat een paard niet zoals een herkauwer boeren, maar winden.

zondag 22 maart 2009

dafje (4)

Nou, dit levert schildertape, een grote stapel kindertekeningen, karton en schuimplastic folie op. Ik vind het fordje erg opgeknapt. Volgende week doe ik de achterkant.

Hoe vermurw ik mevrouw Dutch Comfort om hier binnenkort ook echt in rond te rijden?

vrijdag 20 maart 2009

dafje (3)


Ik vertelde mijn mannensteungroep dat ik niets anders meer wil dan een dafje gaan bouwen. 'Met een pienter pookje?' was de terechte vraag, en inderdaad, als de opbouw af is, en gelukt, dan wil ik ook wel nadenken over variabele transmissie. Hoewel ik schakelen erg leuk vind, zeker in de Ford Ka. Het is vooral dit plaatje van het interieur van de nieuwe Mercedes Benz, met de middenconsole zonder pook, waar ik erg van gecharmeerd ben. Twee stevige fauteuils met een volledig vlakke salontafel ertussen.

Ik geloof dat Hub van Doorne met zijn variabele transmissie echt iets beters bedacht heeft dan de automatische versnellingsbak, omdat de volledig variabele overbrengverhoudingen het mogelijk maken dat de motor altijd op het optimale toerental draait. Ik weet niet wat het optimale toerental is, maar die ìs er wel. Daarover gaat altijd die 30% van de autojournalistiek die ik niet begrijp. Wat mij betreft is dat het toerental waarbij de auto het zuinigst is.

Bij de Twaalfde Brigade Geneeskundige Compagnie, waar ik mijn dienstplicht vervulde, was een maandelijks terugkerende klus het verven van de laro's (=landrovers). Die laro's waren al tientallen jaren oud en door al die dienstplichtige verf werd hun vorm steeds wolliger en ronder. Ik geloof niet dat er een natuurkundig argument is voor glimmende auto's. Die gaan niet harder, lijkt me, of misschien naar de garage en de wasstraat. Het vervaardigen van het dafje wordt ook een stuk eenvoudiger als die niet hoeft te glimmen.

donderdag 19 maart 2009

dafje (2)

Een land bestaat pas, als er een fatsoenlijke auto gebouwd wordt. Of misschien moet ik het zo zeggen: alleen doordat mensen naar een auto kijken is de natiestaat is geen fictie. Wat is Frankrijk? Een Citroën DS (en niets meer dan dat). Duitsland is een BMW en Italië heeft ook niks te klagen.

Maar Nederland is helemaal niks. Dat is niet erg, maar volgens mij is het niet erg commercieel gedacht. Ik mag dan niet met mijn neus op het nieuws zitten, maar ik heb best door dat er hier een hoop Nederlanders zijn die warm lopen, alleen omdat iets uit Nederland komt. En omdat Nederland een handelsnatie is, komt er wel van alles dóór Nederland, maar wat komt er nou werkelijk uít? Geen auto in ieder geval, wat ludieke oprispingen daargelaten.

Eén auto heeft Nederland voortgebracht. Eentje die ooit mondiaal misschien weinig opwinding veroorzaakte, maar die een nationaal hart toch verwarmt. Een rammelige truttenschudder, jawel, maar als je daar het fabelachtige onderstel van een Ford Ka onder zet (en had Ford niet een fabriek in Amsterdam, in de jaren vijftig?), dan heb je toch een hip wagentje voor Nederlandse leasemarkt (en iedereen die daarop wil lijken).

woensdag 18 maart 2009

dafje


Ik ben op dit moment zwanger van deze daffodil, of welke andere naam gepast is om eraan te geven. Ik kan aan niks anders meer denken dan aan dit autootje, waarvoor ik alles wil laten liggen om het echt te gaan bouwen. Een ingenieur uit mijn jeugd bouwde in zijn achtertuin een zeilboot, dus waarom zou ik niet een autootje kunnen bouwen?

Deze tekening is de eerste die ik maakte, en ik was meteen tevreden over het ontwerp. Daaraan kun je zien dat ik een zeer incompetente ontwerper ben, want in één keer tevreden, dat mag natuurlijk niet. Aanvankelijk was ik helemaal niet tevreden met de kwaliteit van de tekening: je kon het nog niet van het papier pakken, zoals dat hoort, met getekende droomauto's. De tweede tekening, met viltstifen bij wijze van markers op printerpapier bij wijze van tekenpapier werd zeer modderig en ach, wie wil ik eigenlijk overtuigen?

Wie goed oplet ziet natuurlijk dat mijn daffodil gewoon het fordje is, maar dan met een kontje, een grille en andere koplampjes. Ik heb ook nog een tekening van de achterkant gemaakt; daarop kun je zien dat er voor het verdaffen van een Ford Ka vooral aan die kant nog wel wat denkwerk vereist. Maar toch: met piepschuim, mdf, karton, kippengaas, papier maché, epoxy, spuitplamuur en glanzende autolak in twee kleuren moet dat toch in enkele weken gerealiseerd kunnen worden?

Morgen leg ik uit waarom ik dit autootje wil bouwen.

dinsdag 17 maart 2009

auto's

Ik houd erg van auto's. Waarschijnlijk omdat mijn jeugd zeer eenzaam was, heb ik vriendschap gesloten met auto's. Als ik een auto zie, word ik blij. Auto's zijn mijn vrienden. Ik orden auto's in families en sinds ik zeer mild ben geworden kan ik het met alle autofamilies overweg. Hoewel ik wel mijn voorkeuren heb. Mijn liefste familie op dit moment is de familie Mercedes-Benz, maar ook de working class heroes van Fiat en Ford zijn mij lief.

Je kunt je dus wel voorstellen wat ik stemde, toen mij als bewoner van de binnenstad van Amsterdam in een referendum de vraag werd voorgelegd of ik wenste dat de binnenstad van Amsterdam autovrij werd gemaakt. Ik laat mijn vrienden niet zomaar de binnenstad uitjagen! Het referendum leverde, zoals altijd bij een referendum, een hoop chaos op, wat in het voordeel van ons van het auto-kamp uitpakte. Op dit moment probeert Amsterdam het tegen de oude auto's, de opa's en de oma's van Mercedes-Benz, Ford en Fiat. Ik zou willen zeggen: neem eens iemand van je eigen formaat!

Over een ander mannenonderwerp, voetbal, zijn intellectuelen en andere gevoelig types inmiddels uit de kast gekomen met het tijdschrift Hard Gras. Voetbal, dat doet mij nou niks. Dat Amsterdam het voetbal al effectief de binnenstad uitgewerkt heeft dat interesseert me niks. Wanneer komen wij eens uit de kast, met een literair tijdschrift over auto's?

maandag 16 maart 2009

design (2)


Ik ben er nog niet van bekomen dat ik dit blog eigenlijk zou moeten laten gaan over methaangisting. Dat die smerige heksensoep inderdaad de op één na schoonste brandstof oplevert en tegelijk van agressieve mest onschuldige compost maakt. Ik ben er nog niet aan toe om mijn eigen creaties en die van de buren uit het droogtoilet te scheppen om dat, hebzuchtig handenwringend, tot methaan en compost te roeren. Ik gun mezelf een week om daaraan te wennen. En gedurende die week zal ik hier wat andere creaties laten zien, gewoon, omdat ik daar wel echt plezier aan beleef als ik er naar kijk.

Dit is de Citroën DS die ik afgelopen vrijdag van lego bouwde. Je moet erbij bedenken dat de lego waarvan ik dit maakte aan mij cadeau gedaan is in de tijd dat de DS nog in productie was: dat betekent schuine en rechte blokjes, wieltjes, en dat is het. En een lego-scharnier, dat bestond ook al. Ik had dat scharnier nodig om de hydraulische vering van de achterwielen mee te suggereren. Mijn Citroën DS kan namelijk echt omhoog en naar beneden. Sorry, ik kan dat met één foto niet bewijzen.

Ik laat het lego-model meerdere keren per dag verliefd door mijn handen gaan. Hij is zo goed gelukt! Zou het ooit lukken om zo verliefd te worden op een methaangister?

vrijdag 13 maart 2009

usb

Zonder er verder woorden aan vuil te maken heeft mijn garagehouder, nadat het fordje voor een jaar weer apk-gekeurd was, op de passagiersstoel twee cadeautjes achtergelaten. Aardige cadeautjes, echt waar. In een wit doosje zat een hagelnieuwe koffiemok van de vakgarage en in een ander doosje vond ik, in bobbeltjesplastic, een warmhoudplaatje, met een snoer eraan.

Het stekertje van het snoer past niet in mijn fordje, daar is mijn fordje denk ik te oud voor. Het is een ubs-steker. Het is voor warme koffie bij de computer.

Goed hoor, zoals het bedrijfsleven al begonnen is klanten met warmte te verwennen. Ik vind alleen de uitwerking van het idee erg onhandig. Als ik mijn computer betast vind ik allerlei plekken waar de warmte werkelijk gratis wordt uitgestoten; alleen kan ik daar nu geen mok neerzetten. Usb lijkt me een dure en ingewikkeld energiebron. Vooruit, die elektrisch warmte, die wil ik wel in mijn koffie, maar die data, zou de koffie daar lekkerder van worden? Of zou ik, doordat de mok van de vakgarage van porselein gemaakt is, sowieso nergens last van hebben en na 10 minuten evengoed koude koffie hebben?

donderdag 12 maart 2009

windmolen


Wat de Randstedelingen bij mijn emigratie al aankondigden is waar: je hebt daar in Groningen altijd tegenwind, welke kant je ook op fietst. Het is dus wel een beetje stom om hier in Groningen de windenergie niet te gebruiken. Alleen mag het hier niet zomaar, met zo'n grote witplastieken ventilator. Groningen is een kleinschalig landschap, waar zulke witte ufo's er een beetje verdwaald bij staan.

Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom de talloze molens uit omstreeks achttienzevenenzestig niet gewoon gebruikt worden. Ik heb wel eens gelezen dat dat, wegens het monumentale karakter, óók al niet mag. Ze mogen wel draaien, maar ze mogen onder geen beding gebruikt worden om energie op te wekken. Verbieden, ik vind dat zo'n zwaar middel, als je wilt aanmoedigen dat mensen zorgvuldig met erfgoed omspringen.

Wat me uiteraard ook tegenstaat aan grote witte windmolens, is dat ze elektriciteit opwekken. Die draaiende-wiekenergie, die zou toch ook duurzaam en goedkoop opgeslagen moeten kunnen worden in omhooggepompt water, in perslucht of in warmte?

woensdag 11 maart 2009

infrarood-plafond (2)

Op 25 december en op 9 januari legde ik hier al uit dat het mij heerlijk lijkt als de infraroodwarmte in huis van boven komt. Joël Impex uit Giethmen levert elektrische infraroodverwarming, die je in een systeemplafond kan inbouwen. Joël beweert op zijn site dat vloer- en plafondverwarming gecombineerd de beste verwarming ter wereld is, en daarna somt hij nog 16 voordelen op waar ik echt niks tegen in weet te brengen.

Maar ik heb wel iets anders tegen Joëls Import in te brengen: namelijk dat ik het vreselijk lelijk vind. Ik (en velen met mij) vind systeemplafonds, met alles wat daarin ingebouwd wordt, afschuwelijk. Gisteren in de supermarkt zag ik toevallig weer iemand zo'n plafonddeel optillen, waarna er een regenbui van plafondroos in tussen de vleeswaren viel. Ik vind systeemplafonds lelijk omdat ik altijd vermoed dat ze iets verdoezelen dat het daglicht niet verdraagt.

Misschien leuk voor Joëls Export: deze plafondornamenten, Joël, die krijgen we toch ook wel op een temperatuur van 45 graden Celsius, lijkt mij?

dinsdag 10 maart 2009

gas


Pas gisteren heb ik me hier voor het eerst aan gas gewaagd. Van nature houd ik niet van gas, maar ik zie ook wel in dat gas een goeie oplossing is, bijvoorbeeld als de Hammelandsterhoeve, onze buurman, ambieert om energie-neutraal te zijn. Gasmotoren zijn bewezen technologie en methaangisting levert alleen maar goeie dingen op.

Maar het is met tegenzin, dat wel. Ik vind methaangisting onsmakelijk, omdat ik ook geen liefhebber van diarree ben. Een stevige, glanzende donkerbruine drol, mits van eigen fabrikaat, daar kan ik met genoegen naar kijken. Het voelt niet goed, om dat hygiënische pakketje ten behoeve van de methaangisting te gaan roeren door de gier, ook niet als je het mengsel verder op smaak brengt met biomassa, zoals met pindadoppen of met aardappelschillen. Dat voelt niet goed, ook al schreef De Kleine Aarde in 1975 dat methaangisting de problemen van het huidige rioleringsstelsel kan oplossen. Maar goed, dat was 1975. Andere tijden, andere esthetiek.

Vorige week zocht ik een zak gedroogde koemest, omdat ik er een leuk fikkie mee wilde proberen te stoken. Ik zocht tussen de kunstmest, die de lokale leverancier in wel tien verschillende soorten aanbiedt. Eén zak prees zichzelf aan met 'geen kans op verbrande gewassen'. Want dat is de clou: mest is gevaarlijk. Van oorsprong is methaangisting alleen uitgevonden om van de zelfontbrandende stevige glanzende donkerbruine drollen ongevaarlijke compost te maken.

maandag 9 maart 2009

gaskoelkast

Ik zou een nieuwe naam moeten verzinnen voor dit blog. Dutchcomfort.nl is al vergeven; die is uiteindelijk boven een site komen te staan die doorverwijst naar weer andere sites waarop schoenen verkocht worden. Het is toch zonde hoe achteloos er met een prachtige naam wordt omgesprongen. Ik heb overwogen om in een nieuwe naam te verwijzen naar de Amish. Niet vanwege hun schijnbaar rechtlijnige opvatting van het Woord, maar juist vanwege het technisch-esthetische effect daarvan. Je moet toch tamelijk vindingrijk zijn om in de moderne samenleving te overleven als je elektriciteit afwijst.

Dit is bijvoorbeeld één van de gaskoelkasten die in 1934 in de toonzaal op Groenmarkt 29 in Den Haag stond, tussen de andere innovatieve gasuitvindingen: gaskachels, gasfornuizen en geisers. Het plaatje komt uit een filmpje van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid en wat mij betreft zit alles mee. Je ziet meteen dat Den Haag in 1934 nog een bloeiende stad was, waar de butler, zingend in smoking, de koelkast voor je opende.

En dan die koelkast zelf! Amish schijnen zulke koelkasten te gebruiken. Die zoemen niet, maar die snorren en pruttelen, op gas dus. Eigenlijk snap ik nauwelijks waarom we ons - na de kolen - het gas in onze maag hebben laten splitsen, ik snap al helemaal niet waarom het gas het twinig jaar later alweer verloor van de elektriciteit.

vrijdag 6 maart 2009

aluminiumfolie


Dezelfde weerzin die ik heb tegen elektriciteit heb ik ook tegen de futuristische metaalsoort aluminium. Ik vind aluminium een onethisch metaal. Dat aluminium in de aardkorst zeer voorradig is en ook alle andere lovenswaardige eigenschappen die het materiaal heeft, verhelpen niet dat ik het onaangenaam vind dat er bespottelijk veel elektriciteit nodig is om het aluminiummolecuul voor aluminiummolecuul uit bauxiet los te peuteren. Zoveel elektriciteit dat aluminium alleen gemaakt wordt op plaatsen waar niemand zich er echt aan stoort dat er een stuwmeer of een kerncentrale gebouwd is.

Als ik Chinees eet, eet ik de bami goreng en de loempia het liefste in het restaurant op. Ik houd van het artistieke stukwerk, van het aquarium en het Chinese porselein, maar de belangrijkste reden dat ik geen gebruik wil maken van de afhaaloptie die elk Chinees restaurant biedt, is dat niet kan aanzien hoe royaal elke portie apart in aluminiumfolie wordt verpakt.

Mijn zoon ontbijt met een boterham met appelstroop. Vanmorgen zaten alle boterhammen nog samen in een zak in het (elektrische) vriesvak, en bevroren boterhammen, die lust hij niet. Aanvankelijk deed ik de boterham in de (elektrische) broodrooster, maar toen bedacht ik hoe brood uitdroogt, van die droge roosterwarmte. Ik heb de boterham toen ingepakt in aluminiumfolie, want dat hebben we wel gewoon in huis, hoor. Nou ja, uit zuinigheid gebruikte ik het aluminiumfolie dat nog in de oven lag. Ik pakte de boterham in het folie met de vuile kant buiten; het brood ontdooide mooi zompig en in huis ging het ruiken naar appeltaart en vis.

donderdag 5 maart 2009

stroomlijn

Dat auto's beter zijn geworden door honderd jaar ontwikkeling heeft ze onmiskenbaar gebruiksvriendelijker gemaakt. Ons fordje is dan al ruim tien jaar oud, maar ook daar zit ik nog lekker in, hij doet alle deuren tegelijk op slot, ik kan bij alle weersomstandigheden de weg zien, echt, het is een goed autootje. Als je zuinigheid definieert als comfort per liter brandstof, dan zijn auto's ook zeker zuiniger geworden.

Maar elke andere definitie levert maar een heel matig resultaat. Als een zuinige auto wilt maken, moet je 'm licht van gewicht maken, moet je 'm langzaam laten rijden, moet je 'm stroomlijnen en moet je zorgen dat de auto laag en niet te breed is. Zoals deze oranje Lotus Elise. Alleen heeft die nu een bespottelijk krachtige motor onder de kap, die je, om 'm licht en langzaam te maken, beter kunt vervangen door een bromfiets- of grasmaaimachinemotor.

Een goedkoop alternatief voor de Suzulki Alto en de Daihatsu Coure.

woensdag 4 maart 2009

venturi-lamp


Dit is een venturi-buis. De universiteit van Leuven heeft aan de venturi-buis tepeltjes gesoldeerd, zodat je kunt meten hoe groot de druk is als je in de venturi-buis blaast. Want als je de dat meet, levert dat natuurlijk iets bijzonders op, anders stond deze venturi-buis zo niet op de website van de universiteit van Leuven. Het bijzondere is, dat de druk bij blazen, bij de vernauwing in de buis het laagste is. Bij zuigen trouwens ook. Alleen als je niks doet, dan is de druk overal gelijk.

Ik vertelde hier eerder dat ik vind dat het hele elektriciteitsnet vervangen moet worden door een glasvezelnet waar infraroodstraling doorheen gepompt wordt. Vrijwel alles wat nu met die vieze elektriciteit gebeurt, kan volgens mij probleemloos op infrarood, alleen verlichting, dat leek me nog problematisch.

Ik heb u mijn hoop gevestigd op de venturi-buis. Het lijkt me zo leuk als een vernauwing van het glas, aan het einde van het glasvezelnetwerk, de golflengte van het infrarode licht kan veranderen. Zodanig, dat het zichtbaar licht wordt. Ja zeg, dat zou toch leuk zijn. Als dat werkt, is er dan nog één elektrisch apparaat te verzinnen dat niet ook op infrarood functioneert?

dinsdag 3 maart 2009

vergassen

Dat ik mij hier wel eens laatdunkend heb uitgelaten over het broeikaseffect, komt doordat het idee zo groot en retorisch is, dat ik er in de praktijk eigenlijk niks substantieels aan kan doen om het op te lossen, behalve me er rot over te voelen dat ik überhaupt leef. En ik houd niet zo van retorische ideeën die impliciet tot doel hebben om mij een rotgevoel te bezorgen. Zeker niet over dat ik leef.

Maar mijn schoonvader, die graag de oude meesters leest, wist dat Descartes in de negentiende eeuw al had aangetoond dat toename van de kooldioxide tot opwarming leidt. Of het was een andere pruikenkop in een ander decennium, dat heb ik niet zo precies onthouden. Ik vind het idee van de waterstofeconomie echt erg mooi, echt waar! Waterstof tanken en pure stoom uit de uitlaat, dat is de wereldvrede, heus waar, ik vind dat ook.

Het is alleen zo ingewikkeld! Waterstof maken, dat is héééél ingewikkeld. Tenminste, dat dacht ik altijd. Tot ik, en ik heb hiervoor echt minstens een uur op het internet gestruind, op vergassen van biomassa (hout, bloembollen) stuitte. En dat vergassen waterstof oplevert! Kijk, deze meneer uit Zaïre met de snor, die is hier aan het vergassen. En omdat hij de vergasser op een auto gezet heeft, vermoed ik dat hij de motor van die auto op waterstof loopt. Of zou het een propagandafoto zijn?

maandag 2 maart 2009

dieselaggregaat


Het helpt erg om met mensen te praten. In mijn zoektocht naar een goedkope warmtekrachtkoppeling dacht ik aan een oude dieselmotor. Natuurlijk, een dieselmotor die er twee miljoen kilometer op heeft zitten zal een ethisch roetfilter nodig hebben, en dat kost misschien wat, maar de motor zelf, die is min of meer gratis en elke garagehouder kan hem opkalefateren.

Ja, dat is aardig, maar een dieselmotor die kilometers heeft gemaakt, is natuurlijk niet bedoeld om stroom op te wekken. Waarom precies niet, dat weet ik niet, maar mijn gesprekspartner had daar een gevoelig punt. Een dieselmotor is voor een auto en niet om in een schuur bij constant toerental op frituurvet te verpieteren. Vrijheid of de dood!

Maar waarom mag een dieselaggregaat, zo'n trouwe werker, die jarenlang goedmoedig bij de boer de tredmolen aandrijft, niet warmtekrachtkoppeling heten? Is er nog niemand op het idee gekomen om de waterkoeling aan te sluiten op het warme water van de douche en de cv?