Vorige maand was de reünie van mijn middelbare school. Ik bezocht daar de les (hoe heet zoiets, op een reünie?) van mijn natuurkundeleraar, stagebegeleider en leidsman Tom van Zon. Tom van Zon kan bovenmatig grappig vertellen; hij leidt je aandacht naar iets schijnbaar triviaals, en in dat triviale blijkt opeens de natuurkundige theorie helemaal helder. Hij doet dat bijna fluisterend en prestissimo.
Tom van Zons les (hoe heet zoiets, op een reünie?) ging over de onbegrijpelijke complexiteit van de moderne natuurkunde die alles moet verklaren. Associërend kwam te spreken over de deeltjesversneller in Genève. En het rumoer dat die veroorzaakt had omdat er bij die experimenten misschien wel per ongeluk een klein zwart gaatje gecreëerd zou kunnen worden, gewoon, vlakbij Genève.
Ik heb het niet zo op de tamelijk speculatieve broeikastheorie. Kooldioxide zou een serieuze bedreiging zijn. Ja, hoor. Een serieuze bedreiging. Allemaal je adem inhouden! Intussen wordt de deeltjesversneller weer gerepareerd (de stoppen sloegen telkens door), om in de Alpen na te bootsen hoe vanuit het niets het heelal ontstond. Ik vind die gedacht van dat de kleine-zwarte-gaatjetheorie beter klinkt dan de broeikastheorie. Kooldioxide vind ik geen gevaarlijk experiment, een deeltjesversneller wel. Theorievorming in de natuurkunde stel ik me zo voor: de mensen die denken dat ze het begrijpen leggen aan de mensen die het willen weten uit hoe het zit. En elke keer als er iemand afhaakt, moeten ze opnieuw beginnen. Net zolang tot alles samenvalt. Dan is die deeltjesversneller volgens mij niet nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten