Verleden twee weken deden we onze tweede officiële buitenlandse gezinsvakantie in tien jaar. De eerste deden we afgelopen mei. In mei aan het meer van Lugano regende het de hele tijd, maar zelfs door de regen heen kon ik zien dat de charme van Italië niet een natuurlijk gegeven is, maar dat die net zo Europees-eenvormig is als bijvoorbeeld de omgeving van Veenendaal. Alleen Veenendaal is niet zo'n koleerterig eind rijden!Ja, ik word steeds fanatieker. Dat gaat in kleine stapjes, maar het gebeurt wel. Ik heb besloten dat ik niet meer in een vliegtuig stap, voorlopig. Ik houd niet van overvliegende vliegtuigen en sinds bij alle charters de vliegtuigmaaltijd - nog leuker dan het kadootje voor kinderen na de behandeling door de tandarts - is afgeschaft, vind ik er niks meer aan, aan vliegen. En de kerosine, natuurlijk.
Dit is wat ons gezin van een vakantie verlangt: in een nieuwe omgeving rust, schoonheid, zwemmen, erg lekker eten en een comfortabel zacht bed. Schoonheid is best op korte afstand beschikbaar. Via Muiderberg naar Veenendaal, ik noem maar wat. Alleen dat zachte bed en het fornuis waarop mijn vrouw beter kookt dan alle Europese horeca, die kan niet achter de fiets. Voorlopig is ons compromis daarom: een caravan. (Illustratie is zonder toestemming overgenomen van Ytje.com)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten