Ik weet dat vrouwen dit allemaal eigenlijk niet voor hun plezier doen, maar zeer vele doen het intussen wel: de voorzijde van hun bovenlichaam inbinden, plooien en tentoonstellen. Hun tieten, daar heb ik het over. Ze doen dat om ons - de mannen - in de war te brengen en om ons van de klassenstrijd af te houden. Niet met opzet, maar uit gewoonte.
Deze gewoonte is al zeer, zeer oud. Ouder dan de klassenstrijd. En tot de tweede feministische golf, aan de vooravond waarvan ik geboren ben, was dit tentoonstellen van geslachtskenmerken - zo schijnt het voor mij - vooral een vrouwending. Maar die golf, die tweede feministische, heeft gemaakt dat rijk (elegant) voor een man (van stand) niet meer genoeg is. Ook aan een mannenlijf worden nu eisen gesteld.
Alle mannen van mijn generatie die nog niet tot totale verslonzing zijn overgegaan besteden aandacht aan hun kont. Wij kiezen een broek waarvan de snit de aantrekkelijke welving van onze billen goed benadrukt, of bij het ontbreken van welving, die organiseert. Maar dat is mijn generatie. Voor de mannen die mijn zoon zouden kunnen zijn (of voor de vrouwen voor wie ze aantrekkelijk moeten zijn) is de snit - of de leugen van de snit - niet genoeg meer. Daarom zit hun broek zo laag.
4 opmerkingen:
Interessante observatie. Wel vind ik dat bij deze broekenkwestie het aspect 'comfort' onderbelicht blijft, zeker gezien de titel van het blog. Ik ben benieuwd of en welke frisse opinie je daarover hebt.
Theo
Ja, ik ben al een ontwerp aan het maken. Het is een hoop gedoe, om het mannendecolleté een beetje draagbaar te krijgen. Als we besluiten om het mannendecolleté te omarmen, dan moeten we een soort teddy voor mannen komen, en broeken met de gulp aan de achterzijde, en jassen met een middensplit.
Ik heb mannelijk model in de klas; misschien kan ik hem zo ver krijgen dat hij mijn ontwerp hier toont.
\quote reactie Rik 30 maart 2011 00:05\ <…dat ik sinds dit weekend bevrijd ben van een deel van mijn seksuele fascinatie.>
Maar op dinsdag (29-3) alweer gevangen door een nieuwe?
Ik geloof niet dat dit een fascinatie is. Ik geef wel toe dat ik hiermee op een gevaarlijke manier aan het spelen ben met de fascinatie van anderen. Toch denk ik dat werken aan het *toonbaar* maken van mannen wel een grappig tegengeluid zou kunnen zijn tegen seksisme.
Een reactie posten