Eind vorig jaar gaf ik mijn derdejaars studenten de opdracht om een attribuut te bedenken dat niet meer dan 5 kg woog en dat hielp om een mens te laten vliegen. En hier kwamen ze mee: vuurwerk, heliumballonnen, parachutes en trampolines.
Ik had de opdracht uitgezet met de arrogantie van een oudere ontwerper, want ik had zelf de droomoplossing allang bedacht: vleugels. Ik denk dat als je de subtiele bewegingen die handen en armen kunnen maken vergroot, met krachtversterking en vleugeloppervlak, dat mensen best kunnen leren om, gebruik makend van thermiek, op te stijgen en weer te landen. Ik geloof zelfs dat dit hele ding in een kastje van 5 kg op een rug zou kunnen passen.
Hoe zit dat toch, met oudere ontwerpers, zoals bijvoorbeeld Philippe Starcke en ik? We hebben voor op jonge kinderen dat we eventueel in staat zijn om onze ideeën met een beschaafd accent en moeilijke woorden te verkopen in een nog niet volledig overtuigde omgeving. Philippe kan dat ietsje beter dan ik. Maar de ideeën van de oudjes zijn toch niet beter dan die van de jonkies? Het is alleen door ons ongelofelijke succes dat Philippe en ik onze moedeloosheid hebben overwonnen en zulke dingen (weer) (bijna) onbeschaamd durven te presenteren.
4 opmerkingen:
ik zou zo'n tekst nog niet geplaatst durven hebben op mijn weblog...
42.6 kg, de Snowbird dan.
http://www.kennislink.nl/publicaties/de-droom-van-leonardo
Wacht even Rik, jij ontwerper?!
Ja, mooi, die snowbird. Ik ben niet tegen een motor, trouwens. Ik vind 42,6 kg te zwaar en ik vind de vleugels van de snowbird ook te groot. Ik zou willen dat *alles* maximaal de grootte van een creditcard heeft.
En ja, ik ben ontwerper. Niet dan?
En Jelle: maar ik ben ook ouder dan jij. Zie dit als een aanmoediging.
Een reactie posten