Als ik mij scheer, ongeveer eens per week, doe ik dat als een striptease: in etappes. Ik scheer mij met een tondeuse, dus ik ben eigenlijk bezig om een baard weg te halen. Eerst van mijn wangen, symmetrisch, en dan kijk ik wat het resultaat is, daarna gedeeltes van mijn kin, en weer naar het resultaat kijken, tot ik een snor overhoud. Vaak, zeg maar elke week, ben ik in de verleiding om die snor te laten staan. Ik vind dat erg volwassen, een snor. Ik vind mezelf niet volwassen genoeg voor een snor, maar verder ben ik er erg voor, voor snorren. Gisteren kreeg ik een bericht van vriendelijke student M - toch ook niet het type voor een snor - met de uitnodiging om hem te sponsoren tijdens de maand november als hij zijn snor laat groeien in de strijd tegen prostaatkanker. M heeft zelf volgens mij geen prostaatkanker, maar hij wil zich, met zijn snor, inzetten voor de andere mannen. Mannen die in hun algemeenheid inderdaad jonger sterven dan vrouwen, bijvoorbeeld aan prostaatkanter.
Ik vind het hartverwarmend zoals M heeft opgepikt dat hij voor zichzelf zorgt door voor anderen te zorgen. Ik ga hem niet sponsoren, maar ik ga wel meedoen. Ik ga ook in deze movembermaand mijn snor laten staan. Ik hoef niet gesponsord te worden, want ik vind het al leuk genoeg om te zeggen dat ik dit doe als strijd tegen prostaatkanker.
2 opmerkingen:
Hou je ons op de hoogte met plaatjes, of meet je met een schuifmaat? je hebt vroeger toch ook een half jaartje een snor gehad, meen ik?
Zelf heb ik die stripteaseverleiding alleen na vakanties. Wat mij besluit door te scheren is de kleur van mijn baard: ongeveer hetzelfde als mijn vel. Saai.
Ik geloof dat ik wel eens een snor gehad heb, ja. En dat ik daar, omdat hij anders niet opviel mascara insmeerde. Terwijl ik dat van die snor opschrijf voel ik de gene door mijn bovenarmen trekken, interessant is dat.
Mijn baard is niet saai: ik heb er zwart, rood, blond en wit haar inzitten.
Een reactie posten