Soms ben ik, als vertegenwoordiger van dit blog, op twitter. Twitter is een medium dat ik door het te doen probeer te begrijpen en lief te hebben, maar dat lukt me nog niet zo erg goed. Ik vind twitter moeilijk. En de dingen die ik moeilijk vind, daar maak ik een rommeltje van. Hoe hard ik mijn best ook doe om twitter op te ruimen en aan te vegen, ik blijf het er een rommeltje vinden.
Ik heb bedacht dat ik als vertegenwoordiger van dit blog op twitter mensen moet volgen die - net als ik - nadenken of nieuwtjes hebben over groene/nieuwe/nuttige technologie. Die volg ik dus, maar dat gaat nog tamelijk stroef. Punt is, dat ik geloof dat het niet werkelijk groen/nieuw/nuttig is om over groene/nieuwe/nuttige technologie te twitteren. Waarschijnlijk is het nutteloos om te proberen iets te begrijpen of ervan te houden, zolang ik nog zoveel weerstand voel.
Hier thuis twittert een postbode ook de gratis huis-aan-huiskrant de betere wereld door de brievenbus. Daar staan vaak best leuke nieuwtjes in, maar ik moet er altijd door iemand anders toe aangespoord worden om ze ook te lezen, want die hele gratis bij mij naar binnen getwitterde betere wereld staat mij tegen. Ik voel me niet thuis in de betere wereld. Dit zegt overigens mee over mij dan over de (ver)beter(d)e wereld.
2 opmerkingen:
Namelijk? Wat zegt het over jou?
Ja, wat zegt dat, ...
Ik geloof dat het belangrijk is dat ik de dingen samen en niet alleen doe. Als ik allerlei misschien wel goede initiatieven afkeur, om pietluttige esthetische redenen, dan betekent dat waarschijnlijk dat ik een fundamenteel gebrek heb opgelopen om dingen samen te doen.
Ik verzin wel een drogreden om een goed idee af te keuren. Hoofdargument om iets terzijde te schuiven waar ik te bescheten voor ben om eraan deel te nemen is dat het *ordinair* is. Ik vind de betere wereld ordinair. verdomd, zo is het, helaas.
Een reactie posten