In de winter fiets ik via een hoge brug over een breed Hollands water. Daar is de wind het meest snijdend, bovenop die brug. Vier jaar geleden nam ik die brug met een verkrampt gezicht (hoge wenkbrauwen, toegeknepen ogen, vertrokken mond), omdat ik dacht dat die verkramping zou helpen tegen de kou. Later las ik dat de uitdrukking die het menselijk gezicht maakt de hersens informatie geeft over hoe iemand zich voelt. Dus: als ik verdrietig kijk, dan trekken mijn hersens daaruit de conclusie dat ik me verdrietig voel, om vervolgens dat verdrietig voelen met allerlei andere andere verdrietig-voel sensaties te versterken (buikpijn, zelfmoordgedachten, mensenhaat). Ik heb dit getest op de brug, en het is waar: als ik fiets zonder mijn gezicht te verkrampen heb ik het minder koud.
Ik loop nu een maand met contactlenzen en het lijkt of contactlenzen invloed hebben op mijn humeur. Dit is wat er volgens mij gebeurt: de lens oefent een kracht uit op mijn oogbol, waardoor de musculus dilatator pupillae aantrekt en mijn pupil groter wordt. Daardoor valt er met lenzen meer licht in mijn ogen dan zonder lenzen. Daardoor knijp ik mijn ogen dicht, en dáárdoor bieden mijn hersens mij het humeur dat bij toegeknepen ogen hoort.
4 opmerkingen:
Hé, dat verschijnsel is net omgekeerd dan dat je zou verwachten.
Kan Jelle hier nog wetenswaardigheden over vertellen?
Waarom is het omgekeerd aan wat je zou verwachten? Bedoel je dat je zou verwachten dat je gezichtsuitdrukking het gevolg is van je gevoel? Dat natuurlijk ook, maar het werkt ook andersom.
Rik zei… < Bedoel je dat je zou verwachten dat je gezichtsuitdrukking het gevolg is van je gevoel? >
Dat bedoelde ik, ja. 't Zou toch ook vreemd zijn als dat niet zo was, niet?!
Maar vandaag bij de lezing NLP geleerd dat het andersom ook werkt.
Nou, zie je!? Altijd bovenop het nieuws, ikke.
Een reactie posten