FocusSpec

Het opvallende verschil tussen de mij door een Haagse opticien aangemeten bril en de FocusSpec is, dat de FocusSpec opvalt en mijn Haagse bril nauwelijks. De FocusSpec heeft een zwart, dik montuur en doordat er voor elk oog twee (niet-ontspiegelde) glazen zitten (vier spiegelingen!) zijn mijn ogen door de FocusSpec zelden goed zichtbaar. Mijn collega's noemden mij vandaag de krankzinnige professor. Overigens pas nadat ze hadden vastgesteld dat dit niet mijn definitieve bril was, zo oplettend zijn ze wel.

Ik zie door de FocusSpec niet zo scherp als door mijn eigen bril, maar ik krijg er ook niet de door weer andere collega's aangekondigde koppijn van. Mijn Haagse bril heeft ergens een cilinder en cilinders kan FocusSpec niet bieden. Ik heb de FocusSpec al een maand in huis, maar vandaag pas ontdekte ik, doordat een student me erop wees, dat het linker glas ingesteld moet worden door het wieltje rechtsom te draaien en het rechterglas door het wieltje linksom te draaien. Ik had erop gegokt dat de wieltjes allebei dezelfde kant op zouden moeten draaien. Ik zag door deze ingreep wel weer iets scherper, de rest van de dag. Blijkbaar merk ik niet dat mijn bril totaal verkeerd ingesteld is, als ikzelf geloof dat hij goed ingesteld is. Dat heeft dertig jaar bril dragen met mij gedaan, ...

De FocusSpec heeft - design for all - rechte brillenpoten. Ik heb ze zelf met een föhn om de hoek gezet, om te voorkomen dat hij steeds van mijn neus zakt. Hoe dat in ontwikkelingslanden moet, dat weet ik niet. Want: hoe moet dat eigenlijk, in ontwikkelingslanden? Is dat nou een goed idee, FocusSpecs goedkoop verkopen in ontwikkelingslanden? Er blijkt opeens nog een instelbrillen-ngo actief te zijn: u-specs. Het lijkt dan opeens alsof er een ander belang is dan het slechte zicht van de mensen in ontwikkelingslanden.

natuurvolk

Ik heb nog nooit een natuurvolk ontmoet. Wie nog het dichtste in de buurt kwam was mevrouw H, een alleenstaande senior aan wie ik alfa-hulp verleende, net nadat ik afgestudeerd was als ingenieur. Ik had toen geen beter idee over geschikt werk dan alfa-hulp zijn. Mevrouw H liep rechtop, verzorgde vele planten in haar huis en evenvele gemeenteleden in haar kerk. Waarom ik haar alfa-hulp verleende was een beetje raadselachtig: eigenlijk verleende zij mij alfa-hulp. Misschien was alfa-hulp krijgen haar manier om in contact te blijven met jonge mensen. Slim!

En dan is er nog het natuurkind L (lees meer hier en hier). Hij was de afgelopen weken toch nog bij ons, en ik heb veel uren met hem doorgebracht. L is 10 jaar en hij kan weliswaar niet praten, maar hij kan toch goed duidelijk maken wat hij wil. L wil buiten zijn.

En het was, ondanks de regen, zeer de moeite waard om buiten te zijn. L rent langs de randen van ons eiland, verkruimelt rietsigaren, strooit met zand, drinkt het water uit de plassen en geniet. Ik moedig dit aan, omdat hij hier zo van geniet. Zo kwam het dat we samen met onze blote voeten in de modder onder de Zeeburgerbrug liepen, tussen bierdoppen en wrakhout. Even later vonden we een Honda Goldwing, overgroeid door braamstruiken. L zag de motorfiets niet, maar wel de bramen. Grote aantallen grote bramen. Totale argeloosheid, dat kan ik van natuurkind L leren.

helder- en dapperheid

Ik had gehoopt om op de milieuworkshop in Friesland richtlijnen te krijgen hoe ik met zorg voor de omgeving zou kunnen leven, als positief rolmodel. Ik zal nooit weten of wat ik als zorg voor mijn omgeving bedoel, mijn omgeving ook daadwerkelijk dient. Ik denk dat zorg om mijn omgeving niet meetbaar gemaakt kan worden. Dat maakt dat iedereen in mijn omgeving wel eens andere ideeën zou kunnen hebben over de zorg erom dan ik. Daar zou ik helder bij willen blijven. De richtlijnen voor helderheid, die heb ik wel, maar die van het positieve rolmodel, die moet ik zelf verzinnen.

Ach, over dat rolmodel; het zal niet echt een verrassing zijn: ik zou willen streven naar 100% duurzaamheid. Ik zou dus wel willen leven zoals de natuurvolken doen, maar dan hier in Amsterdam, waar ik gekozen heb om te wonen, en waar ik de dingen moet doen zoals de wetgever die voorschrijft en waar ik mijn medemensen niet in gevaar wil brengen. Ik mis de kennis om te leven als een natuurvolk en soms ben ik niet dapper genoeg om te leven als een natuurvolk. Ik denk dat ik een positief rolmodel ben als ik mild ben over mijn gebrek aan kennis en aan dapperheid. Mild nu, maar met een duidelijk perspectief: meer dapperheid later!

De richtlijnen voor helderheid, die kreeg ik dus wel in Friesland. Het belangrijkste is dat ik in contact ben met mijn omgeving. Dat ik volledige aandacht heb voor mijn naasten. En zeker nu, in de tijd die door de wetgever voor aandacht geoormerkt is: vakantie. Het is goed voor mijn omgeving als ik vakantie neem. Met pijn in mijn hart, dat wel, maar voor de goede zaak. Op 30 augustus gaat Dutch Comfort weer de lucht in!

Nijhoff

De workshop die ik dit weekend bijwoonde was prachtig en totaal anders dan ik me had voorgesteld. Voor het eerst is poëzie echt bij mij binnengekomen (alsof ik daarvoor naar een milieuworkshop ging!). Ik zou de essentie van mijn ervaring van dit weekend graag willen weergeven met een gedicht van Martinus Nijhoff: 'De Wolken'. Alleen is het gedicht twee strofen te lang: dit stukje zou, als ik het gedicht integraal opnam, inclusief deze inleiding vijf strofen lang worden, en dat gaat tegen de regels in die ik op dit weblog hanteer. Ik heb daarom Nijhoff zelf maar hertaald. En ook omdat ik geen zin heb om de uitgeverij toestemming te vragen: De Wolken dus, maar dan door Rik Almekinders:

Als kleine jongen in het warme riet met J ik lag
Hij vroeg wat of ik in de wolken boven zag
'Scandinavië', riep ik, en: 'Eenden!'
J lachte en ik zag ook dat hij weende

Een generatie later lig ik met L in het riet
Hij lijkt omhoog, ik zie dat hij de wolken ziet
Zonder omhoog te kijken gingen jaren voorbij
Nu lach ik om L's vreugde, en ik schrei

huisman

Ik mis in mijn denken over wat goed is voor de wereld (in contrast met alles wat slecht is voor de wereld) nog een heel precies leidend concept. Ik verwacht daarom nogal wat van de workshop die ik aanstaand weekend ga bijwonen. Die workshop is niet geheim, maar het is ook weer niet de bedoeling dat ik over wat daar gedaan wordt hier in de openbaarheid iets ga vertellen, want ik zou het zomaar verkeerd kunnen vertellen. Ik mag er wel iets over vertellen, maar alleen als ik daarvoor toestemming heb van de leiders. Maar ik heb als amateur-reporter van mijn eigen zoektocht hier geen zin en ook geen tijd om op toestemming van de leiders te wachten.

Nou, laat ik over één ding uit de school klappen: het is goed als ik streef naar orde en schoonheid, in mijn directe omgeving. Als het gaat over wat goed is voor de wereld, is dat het allerbelangrijkste. Zodoende, en toevallig ook omdat mijn vrouw na de zomer carrière gaat maken, ben ik op dit moment aan het omscholen tot huisman. Als huisman ben ik hoofdverantwoordelijk voor de orde en de schoonheid van mijn directe omgeving.

Sekserol a-typisch. Misschien mag ik nu wel een column in Opzij. Misschien wil Wubbo Ockels nu wel in de commissie van aanbeveling van de stichting 100LC.

Maria

Op 26 mei heb ik niet de volledige geschiedenis verteld die ik met prostitutie heb. Het is waar dat ik - achteraf gezien - prostitutie altijd iets heb gevonden voor volwassenen. Maar volwassenheid was wel iets waar ik naar streefde. Zodoende heb ik ongeveer vijf jaar geleden één keer gebruik gemaakt van de diensten van een prostituee.

Het was in de Haagse rivierenbuurt. Daar is een ros winkelcentrum en ik doorkruiste het, niet helemaal toevallig. Ik had een volwassen plan, zeg maar. Zij had een heel aardige lach en ik besloot haar aan te spreken. Ze lachte vrolijk dat het hier niet om het aanspreken ging, en vijf minuten later lachte ze even vrolijk dat dit niet opschoot. Even later had ze mij met haar mond een condoom omgedaan en ben ik, inmiddels vooral om haar een plezier te doen, gaan doen waarvoor ik betaald had. De abolitionisten noemen dit verkrachting.

Ze heette Maria, wat ik een grappige naam vind, gezien haar beroep. De verkrachtingsscene onderging ze als corvee. Maria leek verder grappig en ontspannen. Ze nam me voor haar in; de seks was misplaatst, maar ons contact was leuk. Voor mijn 42e verjaardag wil ik met al mijn vrienden naar de hoeren. Om te betalen voor 20 minuten waarin we naar de verhalen van deze vrouwen kunnen luisteren en zeggen: sorry.

ruimte

Ik ken verschillende mensen die met een soort trots vertellen dat ze het niet voor elkaar krijgen om IKEA-meubels in elkaar te zetten. Ik ben op eenzelfde manier er trots op dat ik nauwelijks met computers kan omgaan. Zelfs downloaden laat ik over aan anderen, omdat ik geen zin heb om licentieovereenkomsten te lezen of om de computer opnieuw te moeten opstarten. Op de plaats van 'geen zin heb om' kan in de vorige zin ook 'er bang voor ben om' gelezen worden.

Omdat het zo stil is, in juli in de blogosphere, ging ik - heel milieuvriendelijk: alsof ik een oude krant aan het lezen was - oude logjes lezen, bijvoorbeeld van mijn vriend Kris uit België. Gelukkig schrijft Kris heel tijdloze stukjes. Bijvoorbeeld over het internet en wat dat gesurf nou kost. Weliswaar minder dan een vliegreis, maar toch altijd nog het een en ander, en dan vooral uit achteloosheid.

Het weinige dat ik weet van informatica vertel ik graag rond: dat Indiase en Russische programmeurs traditioneel zo compact kunnen programmeren, omdat ze maar weinig ruimte tot hun beschikking hebben. Weinig bits. En dat compact programmeren snelle programma's oplevert. Dutch Comfort (dit weblog) is naar mijn smaak niet compact en dus niet snel genoeg, en dat komt door mijn achteloze gebruik van Megabytes aan (gejatte) plaatjes. Niet dat ik tegen jatten ben, maar wel tegen nodeloos ruimtebeslag op Gods Harde Schijf. En dan is er eindelijk reden om mijn tekencrisis op te beëindigen, omdat ik nu verplicht ben om zelf compacte vectortekeningen (zoals die rechthoek: 8 kB) te gaan maken, bij alle stukjes die ik hier publiceer. Huuuuu!