Diemerhaven

Elke dag, als ik van huis naar mijn werk fiets, doorkruis ik een kleine stadsidylle. Het is een gemeenschap van ondernemers met hun dieren die blijkbaar gedoogd wordt, vermoedelijk met tegenzin. Ik schrijf vermoedelijk, want ik weet dat niet zeker. Het is mijn vooroordeel dat deze stadsidylle niet meer dan tolerantie ten deel valt en niet echte onvoorwaardelijke ondersteuning.

Ik heb deze stadsidylle Diemerhaven genoemd, want de stadsidylle heeft een kleine jachthaven, aan het Amsterdam-Rijnkanaal en het ligt vlakbij het oude stadje Diemen. Het is mijn Amsterdamse variant op Delfshaven (in Rotterdam). Het zeventiende-eeuwse Delfshaven is een erkende, beschermde stadsidylle. Daar kun je dromen hoe mooi het was om in een kleinschalige gemeenschap te wonen. In Diemerhaven kan dat ook. Kom dat eens doen! Er is bijvoorbeeld een schoonheidssalon in Diemerhaven.

Een deel van de woningen in Diemerhaven staat (zogenaamd) op wielen. Vermoedelijk vanwege de wielen vallen die huizen niet onder het bouwbesluit, waardoor de bewoners van Diemerhaven ongelimiteerd aan hun huis mogen knutselen. Dat ziet er echt verrukkelijk uit: er is geen verordonneerde opleverdatum en alle materialen zijn toegestaan. Ik heb vriendschap gesloten met een bewoner van Diemerhaven. We zwaaien dagelijks naar elkaar. Hij spreekt geen Nederlands, bleek, toen ik bij het zwaaien ook nog iets ging zeggen.

En - speciaal voor Erik - een afbeelding.