Vorige week was ik in mijn geboorteplaats Hilversum. Ik was te vroeg voor mijn afspraak, dus ik ging wat rondstruinen rondom het kantoorgebouw waar ik verwacht werd. In mijn jeugd was op die plaats - geloof ik - een renbaan. Een architectonische renbaan zelfs, maar helaas een onrendabele architectonische renbaan.
Ongeveer daar staat nu een kantoor van het sportmerk Nike; dit was niet het kantoor waar ik verwacht werd, gelukkig. Nike's kantoor is een architectonisch gebouw, want dit gebouw is cradle-to-cradle. Na twee slagbomen stond ik in de binnentuin van het Nike-gebouw. Behalve dat het gebouw er erg netjes uitzag, was de cradle-to-cradle-heid eigenlijk niet te zien.
Door Naomi Kleins boek No Logo hou ik niet zo van Nike. De werknemers die in de binnentuin flaneren zijn helemaal in Nike-kleren gestoken en praten engels met elkaar, op mijn geboortegrond op de Utrechtse heuvelrug. Rot es effe op! Die binnentuin van Nike bestaat is rondom een fluweelstrak grasveld met kleine goaltjes, dat een trapveldje moet uitbeelden. Niemand heeft daar, zo te zien, ooit een balletje getrapt. Niemand durft dat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Tijd voor een guerilla-actie. Who's in? Just do it!
Later die dag zag ik een man in een Nike-kostuum hardlopen. Op de borst van dat Nike-kostuum had Nike laten afdrukken: 'get addicted' of woorden van gelijke strekking. Enfin, ik vond daar wat van.
Een reactie posten