Ik ben vandaag uit de kast gekomen als coördinator van de studieloopbaanbegeleiding van mijn opleiding. Nadat ik dat gedaan had moest ik onder de douche, omdat uit al mijn poriën, maar vooral uit mijn oksels, de zure lucht van angst dampte.
Uit de kast komen houdt hier in dat ik aan mijn - voornamelijk mannelijke - collega's heb uitgelegd dat het heilzaam voor jezelf is om voor iemand anders te zorgen, dat het belangrijk is om naar studenten te luisteren en dat het effectief is om dat als gelijkwaardige te doen. Bovendien heb ik verteld hoe jonge mensen in onze maatschappij stelselmatig anders - onaardiger - behandeld worden dan volwassenen, hoe in mannengemeenschappen (zoals een klooster, een gevangenis of een HTS) homofobie bijna niet te voorkomen is en hoe mensen die denken dat ze voor een dubbeltje geboren zijn denken dat ze voor een dubbeltje geboren zijn.
Ik ben nu tamelijk trots op mijzelf. Het effect op mij is, dat ik mij over mijn tegenzin gezet heb om me echt met dit vakgebied te verbinden. Ik kan me nu wel verbinden, omdat ik geloof dat ik nu echt invloed kan gaan uitoefenen op de cultuur van de techniek. Ik herhaal dat nog maar eens: vanaf nu oefen ik invloed uit op de cultuur van de techniek.
2 opmerkingen:
Volgens mij zitten er wel meer stelselmatige fouten in de manier waarop we met elkaar omgaan. Maar de cultuur van de techniek is een goed begin! Succes! :)
janneke
Och ja, vele stelselmatige fouten. Dit is maar een beginnetje.
Een reactie posten