rietje

Afgelopen weekend deden we een uitje, naar de Nederlandse horeca, want zonder dat is het nauwelijks een uitje. Mijn vrouw en ik dronken bitter lemon, mijn zoon Chocomel en mijn dochter nam Slush Puppie tot zich. Ik zou Slush Puppie schaafijs willen noemen, maar omdat ik van beide het fijne niet weet zal ik alleen beschrijven wat ik zag. Slush Puppie is blauw smeltend waterijs in een bekertje. Slush Puppie komt met een rietje dat daarvoor speciaal ontworpen is: de diameter van het rietje is extra groot (zodat er ijsbrokjes doorheen kunnen) en aan de onderzijde is het rietje niet recht, maar zodanig afgesneden dat er een soort lepeltje ontstaat (ik begrijp niet waar dat voor dient). Dit rietje werkt allicht beter dan een gewoon rietje, maar het blijft toch erg zwaar werk om de hele Slush Puppie erdoor op te zuigen. Mijn dochter deed dat ook niet, zoals de meeste dochters die ik elders Slush Puppies tot zich heb zien nemen. Een kwart bleef over.

Ik dronk dus bitter lemon. Voor bitter lemon bestaat geen speciaal rietje, dus mijn rietje was een standaardrietje. Mijn rietje dreef door het koolzuur steeds omhoog; soms zo hoog dat hij bijna uit het flesje kiepte. En er gebeurde nog iets anders: nadat ik gedronken had en het rietje losliet, bleef de bitter lemon uit het rietje opwellen, als lava uit een vulkaan. Eerlijk gezegd: ik wil dat niet. Ik wil dat de bitter lemon alleen uit het rietje komt als ik zuig. En dat omhoog drijven vind ik ook stom.

Mijn zoon dronk Chocomel, met een standaardrietje. Toen de Chocomel bijna op was, kantelde hij het flesje om het laatste beetje eruit de krijgen. Hij heeft te weinig ervaring met rietjes om te weten dat je het rietje dan in het laatste beetje vloeistof moet steken en dat verder kantelen niet helpt. Maar hij kantelde wel verder en schonk de laatste Chocomel zodoende over zijn trui en hemd.

Blijkbaar valt er aan rietjes te weinig te verdienen om er eens echt goed over na te denken.