Congo (laatst)

Gisteren heb ik Congo uitgelezen, het boek waar ik begin deze maand in begon. De wreedheden in het boek houden niet op, en mijn betrokkenheid met de slachtoffers van die wreedheden werd niet groter, naarmate de jaartallen meer gingen samenvallen met mijn bewuste leven. Zo ging het: het exposeren van Pygmeeën op een tentoonstelling in België maakt dat ik bijna moest overgeven van empathie, voor gevoel voor de Oostcongolese kindsoldaten van nu en hun slachtoffers moest ik echt mijn best doen.

Ik probeer terug te vinden waar hij het schreef, wat me zo snel niet lukte in een tekst van bijna 600 pagina's. Er staat namelijk ergens dat oost-Congo, waar mensen tot slavernij gedwongen worden om met zeer primitief gereedschap de grondstoffen van de micro-eletronica uit de grond op te graven, een vooruitblik is op de wereld van schaarste en overbevolking. Blijkbaar verwacht de schrijver dat al die narigheid blijft, groeit en succesvol over de hele wereld geëxporteerd zal worden. Ik geloof dat niet. Of: ik geloof niet dat het zin heeft om dat te geloven.

Ik vind dat het boek heel vrolijk en optimistisch eindigt. In het laatste hoofdstuk wordt beschreven hoe China en Congo elkaar ontdekt hebben. China heeft het initiatief genomen, en er is vast van alles aan te merken op de manier waarop dat gebeurt, maar alleen al omdat het zo anders is dan hoe het in Kuifje in Afrika en in Kuifje en de Blauwe Lotus beschreven en getekend is ben ik heel blij geworden van Congo. Voor mensen met een gevoelige maag: lees alleen het laatste hoofdstuk.