Ergens onderweg naar de leeftijd die ik nu heb, heb ik ironie geleerd. Ik heb ironie me zo eigen gemaakt, dat niemand nu nog weet of ik de dingen die ik zeg nou echt meen, of niet. Daarbij schijn ik een ironische stem te hebben. Sinds een paar jaar bestrijd ik - als ik er tenminste aan denk (let op deze ironische wendig!) - ironie. Als iemand bijvoorbeeld sarcastisch zegt: 'Lekker wel', dan zeg ik: 'Wat leuk dat je dat lekker vindt.'
Ironie is meest behoedzame manier om jezelf te zijn op plekken waar authenticiteit wellicht niet op prijs gesteld wordt. Zodra in ironie waarheid of schoonheid doorklinkt, moeten de mensen die die schone waarheid begrijpen, lachen. Ironie brengt zo wat menselijkheid op authenticiteit-vijandige plekken, althans: menselijkheid voor de mensen die de schone waarheid begijpen. En dan gebeurt er verder niks meer. Wie ironisch is legt zich eigenlijk bij alles neer.
De lach die aan de ironie kleeft is verslavend. Om een lach te scoren kan ik alles met mijn intonatie ironisch laten klinken. Zodra er gelachen wordt, is er niemand meer die mij corrigeert en zou ik van alles wat ik zeg kunnen gaan denken dat het schone waarheid is. Ik denk dat Geert Wilders' afkeer van de Islam ook ironisch begonnen is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Ik heb het stukje een paar maal gelezen, maar je blijkt te intelligent voor mij. Geen ironie.
Nee, dit was geen ironisch stukje.
Of bedoel je dat ik een onbegrijpelijk stukje geschreven heb? Dan was het een slecht stukje, helaas.
Nee, het klinkt hartstikke intelligent, maar ik ben (zonder ironie) bang dat ik het niet goed snap.
Als iets intelligent klinkt maar het komt niet over, dan is het een slecht stukje. Jij bent minstens even intelligent als ik.
Wat ik probeer te vertellen is dat ik vermoed dat Wilders verslaafd is geraakt aan het effect dat hij sorteert door te zeggendat de Islam niet deugt. Dat zeggen begon tongue-in-cheek, maar werd opeens zo omarmd dat hij zijn ironie verloor en erin ging geloven. Je hebt dat met Gerard Reve ook zien gebeuren: eerst voorzichtig (ironisch) en later net te serieus.
Ah, da's helder. En waarom zou Wilders met de ironie beginnen? Om lollig te zijn? Om de reactie te polsen? Om te zien hoever hij kon gaan?
PS: bij de woordverificatie onderaan moet ik 'chemo' intypen. (sic!)
Dit is mijn theorie: toen Wilders nog bij de VVD zat probeerde hij het repertoire waarmee hij in zijn puberteit succes had om al die redenen die je net noemde. Ik weet iet welke van de drie, maar ze komen me allemaal heel waarschijnlijk over.
Een reactie posten