lassen

Elke maandagavond ben ik in een ongelofelijk laag tempo in het atelier van mijn vader nog steeds bezig om verder te bouwen aan de fuseekogels, uit de spullen die ik daar aantref. Eergisteren sprak ik J, die betoogde dat het inmiddels wetenschappelijk is aangetoond dat 20% van de mannen, net als 80% van de vrouwen, succes niet afmeet aan bereikte doelen, maar aan de gelukkige wandeling, misschien op weg naar een doel. Ik ben gewoon op een heel mannelijke manier tevreden dat ik inmiddels echt een stuurmechanisme heb gefabriceerd, maar inderdaad, het eraan werken en erover nadenken was leuk. Succesvol, zeg maar.

Het grootste succes vind ik dat ik mezelf heb leren lassen, of wat daarvoor doorgaat. Booglassen met de beklede elektrode, om precies te zijn. Een lasapparaatje kost maar 300 euro en ik was er bij toen mijn vader, na een kort gesprekje met een toevallige passant tijdens een uitstapje in Deventer, een doos vol laselektrodes in zijn handen gedrukt kreeg. Verder trekt het wat stroom, maar het hoeft dus niet veel te kosten, zelf lassen.

Toen ik enige tijd geleden een houtkachel ging uitzoeken wilde ik meer weten over de houtkachel die ook het water opwarmt voor de cv. Die kachels bestaan namelijk, maar zijn vreselijk duur, omdat opgewarmd water volgens de wet levensgevaarlijk is. Dit keer niet vanwege de legionella, maar vanwege het explosiegevaar als water verandert in stoom. Zoals wanneer de fluit van de fluitketel verstopt is. Zo'n houtkachel is bijvoorbeeld zo duur omdat er door het stoomwezen - of zijn opvolger - zeer strenge eisen gesteld worden aan de kwaliteit van de lasnaden van het waterreservoir. Alleen gecertificeerde lassers mogen die lassen leggen, wat ik nu dus kan: staal (ongecertificeerd) laten smelten (1350 graden Celsius!)