Elke nacht om één uur stommelt mijn zoon de trap af, om bij zijn ouders in bed te komen liggen. Hij komt dan tegen mij aanliggen en slaapt direct weer in. Hij heeft aangekondigd dat hij, als hij een tiener wordt, hij hiermee gaat ophouden. Ik vind dat jammer, want ik ben er erg aan gehecht geraakt om elke nacht tegen mijn zoon aan te slapen. Dat is goed voor mij.
Dat is goed voor mij: doordat hij tegen mij aanligt, wordt bij mij - en bij hem - het hormoon oxytocine aangemaakt. Oxytocine maakt dat ik me - en hij zich - vertrouwd en verbonden voel(t) en daardoor dat ik me - en hij zich - minder snel terugtrek(t). Oxytocine maakt dus moedig.
Moed en verbondenheid. Het staat nergens beschreven, maar volgens mij leveren moed en verbondenheid creativiteit op. Wat oxytocine doet wordt gemeten door het hormoon met neusspray via de neus van proefpersonen in te brengen. Wat ik een nogal omslachtige methode vind, als je het ook zelf kunt aanmaken door dicht bij elkaar te kruipen. Een creatieve ruimte is dus vooral een kleine ruimte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten