Ik heb wel eens met te veel overmoed aan elektrische apparaten geschroevendraaierd. Soms was zo'n ding stil gevallen en de ziekte waaraan het leed is meestal een los contact. Enfin, ik weet hoe 230 V voelt. Het is een vreemde sensatie, waarvan de bron in eerste instantie moeilijk te lokaliseren is, omdat het 230 V in mijn hele lichaam was. Om het te stoppen moest ik eerst nadenken, want mijn zenuwstelsel werkt ook op elektriciteit, waardoor ik niet vanzelf losliet, maar juist steviger ging beethouden.
Sinds het hier zonnig is, verlaat ik dagelijks mijn verder uitstekende fordje met een vergelijkbare schok. Het heeft niet precies dezelfde impact (minder stroom, vermoedelijk), maar het is toch elke dag weer indrukwekkend. Wat met dit zonnige weer ook bijna gevaarlijk is, is trampoline-springen. Niet vanwege mijn nek die ik kan breken als ik er vanaf flikker, maar omdat de rand van de trampoline op een zonnige dag na elke sprong ontlaadt, dwars door mijn rubberzolen heen.
Mijn fordje en de trampoline zijn allebei bewegelijk, somber van teint en van staal, gecombineerd met kunststof. Ik wil hier verder niet mijn vak van maken, maar ik zou zeggen dat een bewegelijk ontwerp, somber van teint en van staal, gecombineerd met kunststof en heel lollig zonnepaneeltje kan opleveren. Ontlaad daar maar eens over!
2 opmerkingen:
Ik begrijp nu waar je eerder beschreven weerstand voor elektriciteit (of was het nou elektronica?) vandaan komt...
Dat schokje (230 V gedurende 100 msec) was louterend, maar mijn werkelijke weerstand tegen elektriciteit is ingewikkelder. Misschien krijg je een indruk als je de stukjes 'an inconvenient delusion' en 'dutchcomfort.eu' leest, beide van december 2008. Als ik klaar ben met de mestvergister zal ik er een keer echt diep op ingaan, want mijn oorlogsverklaring aan elektrotechnici is uiteraard tijdelijk. Elektrotechnici zijn óók goede mensen.
Een reactie posten