zeis

Binnenkort vieren we hier in de boomgaard een feest. Dat bedachten we in de winter, terwijl we droomden van de bloesem in de bomen. Nu bloeien er inderdaad wel wat bloemetjes, maar opvallender is de biomassa die tussen de bomen omhoog gekomen is: het gras staat dijbeenhoog. Bloeiend gras is erg mooi, maar niet zo praktisch om een feest op te vieren.

Al in februari hebben we de schapen geweerd, die traditioneel in deze boomgaard grazen, omdat we geen poep in de kleren van onze gasten willen. Daarna weifelden we zeer lang of we onze maaimachinejongen ook voor dit klusje konden vragen en begin april wierp een kenner in het voorbijgaan een blik op het gras en deelde mee dat het te laat was en dat er niks meer aan te doen was, behalve een stoppelschaar (of een woord dat vergelijkbaar dreigend klonk) huren, met een klein opleggertje erbij om dat ding bij ons thuis te laten bezorgen. En dan was er de zeis. Mijn schoonvader tipte me eind april een grijsaard in Pieterburen die zeisles gaf. Toen ik zeisles liet vallen in bijzijn van zijn stiefdochter - mijn vrouw - sprak zij een veto uit. Een zeis is een eng ding.

Met doortastende stelligheid bezwoer mijn overbuurman dat zeisen doodmakkelijk is en toen liet hij me wegfietsen met zijn vooroorlogse zeis met vijl. Opeens was kwam Ursula's veto te vervallen dus onverwacht stond ik vanmiddag te zeisen. Morgen verder, want na drie kuub gras had ik blaren.