Ongeveer halverwege het boek - dat ik nu uit heb - bedenkt Joe een carrière voor zijn gehandicapte vriend Fransje. Fransje was vóór zijn puberteit in coma geraakt nadat hij was aangereden door een landbouwvoertuig. Na ongeveer één jaar ontwaakt hij; zijn lichaam groeit niet meer, alleen de arm waarmee hij zijn rolstoel aandrijft. Voor die arm bedenkt Joe Speedboot een carrière: arm worstelen.
Ik vind het echt leuk van Tommie Wieringa dat hij over techniek schrijft. Ik vind het ook leuk dat iedereen waarmee de lezer zich moet identificeren in het boek Joe Speedboot inspirerend vindt, terwijl die intussen lyrisch is over smeerolie. Dat is sympathiek, want ingenieurs zijn verder nogal mediaschuw.
Maar arm worstelen met alleen maar een sterke arm en verder het lichaam van een verlamd kind, dat kan niet. In het boek wordt beschreven hoe Fransje met zijn andere arm(pje) een handvat aan tafel moet vasthouden, tijdens het gevecht. Uiteraard maakt de vechtende arm bij het arm worstelen op de toekijkende schrijver het meeste indruk, maar ook een bankschroef kun je niet ophangen aan een wand van zachtboard. De bankschroef zal het tijdens het gevecht inderdaad wel houden, maar de tegenstander rukt met gemak de zachtboardpluggen los. En dat geldt ook voor Fransjes lichaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten