Het was de intimiderende kinderliteratuur van de jaren zeventig van de vorige eeuw (Barbapappa bijvoorbeeld) waardoor mijn generatie een grote argwaan heeft ontwikkeld tegen wolken. Zeker tegen door mensen gemaakte wolken; de wolken die in de kinderboeken giftig groen en soms zelfs met doodshoofden erin uit zwarte fabriekspijpen omhoog walmden.
Een hoogopgeleide leeftijdsgenoot, die gewoon in een christelijk gezin is opgegroeid, heeft aan mij opgebiecht hoe bezorgd hij is over uitlaatgassen van auto's, omdat hij overtuigd is dat de hele wolk die uit de uitlaat ontsnapt puur gif is. Dat is niet zo! (zei ik). Uit de uitlaat van een auto komt min of meer het zelfde als uit de neus van een dartel hert in het lommerrijke woud.
Ik ben weer terug op school, omdat ik vind dat ik genezen ben van mijn longontsteking. Het blijkt, dat mijn empathische collega's (die vonden dat ik minstens twee maanden rust moest houden) allen ervaren longpatiënten zijn. Eén vertelde dat zijn longontstekingen ontstaan als hij oppervlakkig ademt en dus niet zijn volledige longinhoud gebruikt. Onderin zijn longen blijft de onverse lucht achter, die de etter veroorzaakt. Zou het met motoren ook zo werken? Dat als een cilinder niet meedoet, dáár de etterende groene wolken van Barbapappa ontstaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten