Eén van de redenen waarom we een nieuwe auto hebben, is omdat we daarmee dan als gezin op vakantie kunnen. En dat hebben we dus vorige week gedaan. Het lijkt wel iets gedachteloos handigs, om op ieder moment dat het me uitkomt die auto voor het huis te rijden, die vol te stoppen met spullen en daarna in mijn eigen tempo overal heen te kunnen rijden waar ik maar heen zou willen.
Eigen tempo is een illusie. Zelfs als ik met het hoogste tempo dat de verkeersborden toelaten door Franse bergen scheur, ontstaat er achter mij een file die mij duidelijk maakt dat het tempo in deze bergen hoger ligt. Ondanks de radarcontrole, de remsporen richting ravijn, de flarden van autobanden elke vijfhonderd meter in de berm en de billboards die vertellen over de tientallen doden die in vijf jaar vielen op dit traject.
Nu heb ik kramp in mijn rechterbeen van de uren achtereen waarin ik mijn auto op 4000 toeren per minuut hield om op tijd op de afgesproken bestemming te zijn. Vanwege de planning pauzeerden we bij tankstations, waar de patat 3,50 euro kost en een zakje mayo 50 cent. In de zeventien kilometer lange Gottardo-tunnel mocht ik maar 80, waardoor zeventien kilometer echt voelde als zeventien kilometer. Ik kon niet stoppen of opzij, niet keren, nauwelijks ademhalen, niet sneller of langzamer en nauwelijks meer denken. De snelweg heeft mij gereden.
maandag 17 mei 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Die week eropuit doet je goed, wat poëtisch: 'De snelweg heeft mij gereden'. Ik wou maar dat er meer mensen van konden genieten. Schrijf meer, Rik. Euh... hoe zat dat eigenlijk met het filmscript?
Erik! Gefeliciteerd met je joekelkind van 7 mei! Veel dank voor de mooie kaart in stijl.
Dat de snelweg mij gereden heeft was integendeel een poëtische ervaring.
Aan het filmscript denk ik dagelijks, maar het bungelt onderaan mijn prioriteitenlijst. Ik heb nu bedacht dat ik de scenes niet ga uitschrijven maar allee maar film zonder geluid. En dat de stemacteurs daarna in de studio de dialogen erbij improviseren. Dat is volgens mij goedkoper en leuker. De ouden Italiaanse filmstudio's werkten vroeger altijd zo, heb ik wel eens begrepen.
Een droom die eveneens onderaan de prioriteitenlijst bungelt is dat ik een nasynchronizatiestudio zou willen hebben. Misschien een mooi programmapunt voor mijn partij TON!
Een reactie posten