Ik ben al ongeveer tien jaar niet meer in Frankrijk geweest. Het Frankrijk van mijn laatste bezoek stelde mij teleur, omdat het helemaal niet meer leek op de rommelige romantiek van 100 idées, het hippe interieurtijdschrift uit mijn jeugd. Alleen het Frankrijk waar een autowrak als kippenhok gebruikt wordt vind ik de moeite van het bezoeken waard. En dat autowrak is uiteraard een Citroën Amie of zo'n andere Franse auto die een lichtvoetig ontwerp heeft. Want ook dat Frankrijk mis ik: het Frankrijk dat auto's produceerde die er kwetsbaar uitzagen. Kwetsbare dunne bandjes, deinende vering; auto's die precies zo groot lijken als ze zijn. Nu een bruggetje.
Ze zeggen dat op een oppervlakte in de Sahara zo groot als Frankrijk (je weet wel: dat mini-staatje Frankrijk), genoeg zonne-energie valt om aan de energievraag van de hele wereld te voldoen. Dat is natuurlijk pap-talk en het geeft ook wel hoop, omdat het energie-probleem daardoor heel overzichtelijk lijkt (ik ben wel benieuwd of deze pep-talk ook in Frankrijk gewaardeerd wordt). Ik wil hier alleen bezwaar maken tegen het nare kolonialistische idee dat het gelegitimeerd zou zijn om zomaar de warmte uit Afrika te stelen. En ik verwacht ook een natuurkundig probleem; namelijk dat het op een oppervlakte in de Sahara zo groot als Frankrijk dan dus (heel) koud wordt. Niet om de hoop de grond in te boren, maar Frankrijk is best groot, hoor! Als half Tsjaad in een ijsvlakte verandert, dan verwacht ik dat dat wel een klimatologisch effect heeft, eerlijk gezegd.
2 opmerkingen:
Brrr... Wie is 'ze'? Is ook het onvolledige rendement van de zonnecellen verrekend?
Nou, prins Willem-Alexander en Jan Terlouw bijvoorbeeld. En volgens mij is e.e.a. gerekend zonder aan rendementen te doen, dat is retorisch sterker. Maar zonder rekening te houden met rendementen wordt het ook daadwerkelijk heel koud in de Sahara.
Een reactie posten