Nemo

Mijn dochter wilde vandaag met mij naar Nemo, het grootste science centre van Nederland. Ik was daar dus nog nooit geweest, misschien omdat ik bang was dat het tegen zou vallen. Of omdat ik de entreeprijs te hoog vond. Er is niet veel voor nodig om mij af te schrikken van iets dat wellicht een tikkeltje middle-of the-road is.

Het was de laatste dag van de herfstvakantie, en het was dus erg vol, in Nemo. Overal waren linten uitgezet, om het toegestroomde publiek zigzaggend naar de publiekstrekkers (de kassa's, de koffiebar) te organiseren. Ik vind dat een bezwaar, die volte. Ik heb, met mijn hooggevoelige gezinsleden, recht op volheidskorting, vind ik. En ik vind het ook raar dat er een vriendelijke medewerker van Nemo bij een kunstwerk dat eruitziet als een klimrek, vlakbij de koffiebar met de linten, tegen de klimmende kinderen zegt: dit is geen klimrek. Nemo is toch geen Magritte-museum?

Ik vind het ook raar dat medewerkers van de UvA gratis bij Nemo naar binnen mogen, maar medewerkers van de HvA (ikke!) - hetzelfde bedrijf: de HvA en de UvA hebben één college van bestuur - alleen maar korting krijgen. En ik vind het raar dat de met ongelofelijk veel aplomb aangekondigde kettingreactie eigenlijk zo sullig was, in vergelijking met vele andere. Maar ik vond het erg lief wat mijn dochter (negen jaar) de allerleukste attractie vond: een tafel met tekenpapier en stiften.