traditie

Vandaag was ik er getuige van hoe ons huis vanaf een vrachtwagen in elkaar gestapeld werd tot de eerste twee verdiepingen van een Amsterdams herenhuis. Ik heb mannen gezien die met een klauwhamer vingerlange draadnagels schijnbaar willekeurig in het houten skelet sloegen, maar ik geloof toch niet dat het die draadnagels zijn die het verschil maken tussen gestapelde houten delen en een samenhangende constructie. Het is vast goed. Het is een bewezen techniek en ik heb geen behoefte om die te begrijpen of om eraan te twijfelen of het goed is.

Wat ik wel begrijp, is traditioneel bouwen. Dat komt door Mijn Leuk Wereldje, van Richard Scarry. Het wereldje is leuk voor Scarry, omdat hij begrijpt hoe het werkt. In zijn wereldje is het basismateriaal op de bouwplaats: planken, stenen, zand, water en buizen. Het blijmoedige werk van de varkens, konijnen, poezen en honden suggereert dat het moment waarop de vrolijk gekleurde buizen gemonteerd worden niet zo belangrijk is en dat er anders ook wel op een organische manier om optredende problemen heen geknutseld kan worden.

Terwijl hij met toegeknepen ogen naar de opbouw van ons huis stond te kijken, vroeg Peter wanneer het huis aan ging, alsof er nu alleen nog een stekker in een stopcontact gestoken hoefde te worden. Wat ik, gezien de snelheid waarmee in de nieuwe tijd gestapeld en gespijkerd wordt, een begrijpelijke associatie vind. Maar dat is niet zo: pas als een huis er is, kan de aansluitprocedure in gang gezet worden. Die duurt daarna ongeveer acht weken.