Ur

Vorige week vertoonde de Belgische omroep een aangekochte documentaire over de periodieke oceaanwind die soms het hele wereldklimaat ontregelt. In de naam van dit verschijnsel zit een typografische probleem dat ik op het toetsenbord van deze computer niet kan vinden, dus ik spel de uitdaging van de oceaan nu fonetisch: El Nienjo.

Alles was onheilspellend in de documentaire: vallende voorwerpen, kolkende luchten, peinzende mannen met verwrongen gezichten, draaiende of in het luchtledige zwevende archeologische voorwerpen en een geaspireerde Vlaamse vertaling. Er is een kans van één op zes dat door klimaatverandering El N. permanent wordt en net zo krachtig als die keer dat El N. de oude stad Ur verwoestte, hijgde de stem.

Er is een loterij die adverteert dat er een winkans is van één op twee. Ik ben maar een bescheiden deelnemer, maar ik heb nog nóóit gewonnen. Ik versta onder winnen dat ik méér dan de inleg terugkrijg. Met dat verwoesten zal het dus ook wel meevallen, denk ik. En zelfs als er verwoest wordt, en de aarde zich klimatologisch ontlaadt, dan is daar toch ook wel weer iets van de maken? Er is dan opeens veel windenergie bijvoorbeeld, en warmte.