In het wijkje waar wij ons huis hebben mogen bouwen is wel wat verscheidenheid in architectuur, maar in de praktijk toch ook veel hetzelfde. En dan vooral aan de binnenkant: vide's, zwevende trappen, kolossale badkamers en keukens hebben al onze buren eigenlijk wel. En grote metallic-grijze auto's. De prijzen die gevraagd worden voor de buurhuizen die te koop staan zijn ook metallic-grijs. Ook aan de premie van mijn inboedelverzekering heb ik gemerkt dat ik nu in een rijke buurt woon.
Een huis dat echt opvallend anders is staat één straat bij mij vandaan. Het is opgetrokken uit strobalen en er is daardoor binnen geen ruimte meer voor zwevende trappen, kolossale badkamers en keukens. Ik vind het pijnlijk om te zien dat de vraagprijs voor dit goedbedoelde huis dat - voor een stadshuis - ongekende potentie heeft, ongeveer drie keer lager is dan dat van zijn protserige buren.
8 opmerkingen:
Wow, lijkt me leuk om daar een foto van te zien. Hoe zijn de strobalen afgewerkt?
Ach nee, laat maar: de illustratie slaat natuurlijk al op dit huis. http://www.jaap.nl/koopwoning/amsterdam//pieter+holmstraat+18
Direct na publicatie van mijn stukje is het huis niet meer op funda te vinden. Merkwaardig, ... of zou ik op dit adres verbannen zijn?
ook interessant is de vraag waarom het te koop staat. al die mensen - jullie dus - (jaap strobaal incluis) hebben toch heel bewust gekozen om daar nou eens echt hun droomhuis te gaan "realiseren"?
en dan alweer verhuizen?
rare jongens, die ijburgers.
Maar je eerste huis mislukt altijd. Net als je eerste boek en je eerste, ... de opsomming wordt te pijnlijk om die verder door te zetten.
Trouwens, deze IJburgers hebben er toch vrij lang gewoond: een jaar of vier. En dat is lang, denk ik, deze dagen.
Hee, dat ie ik nu pas! Jelle is er weer!
Jelles blog moeten we ook wat meer terugbezoeken, Rik
Dat doen wij wel, hoor!
Laatst ook op jouw blog geweest, trouwens. Daar moet ik me nog wat op inlezen, merk ik.
Een reactie posten