Gisteren bestond dit blog 1 jaar. Ik zou nu kunnen evalueren of de doelen die ik vooraf stelde gehaald zijn. Ik ken mezelf en ik weet dat ik projecten zoals dit blog altijd met een torenhoge ambitie begin. Al doende ben ik de ambitie van dit blog vergeten; expres of per ongeluk, dat doet er niet toe. Maar ik ben het wel leuk blijven vinden, elke dag weer. Vandaar dit feestje.
Ooit probeerde ik het geluid van een trekrotje met een cassettebandje op te nemen. Dat lukte niet. Siervuurwerk filmen, dat lukt meestal wel. Ik vind dat siervuurwerk aan het einde van zijn productlevenscyclus is. Siervuurwerk is uit, denk ik. Zelfs op een film, behagelijk binnen, is siervuurwerk te saai om naar te kijken.
Een ontploffende auto, dat heeft voor mij wel iets feestelijks. De kroon op een goede achtervolgingsscène is, nadat die eerst van een berg gestuiterd is, een ontploffende auto. Ik denk dat de auto moet ontploffen om de kijker op het hart te drukken dat de slechterik in de auto nu echt dood is. Ik zag al best veel auto-wrakken in mijn leven langs de weg. Die auto's waren nooit ontploft. Daar hadden blijkbaar geen slechteriken in gezeten.
4 opmerkingen:
Hulde aan de jubilaris! Goed dat je het zo trouw volhoudt. Blijft het bikkelen of kan je nauwelijks meer zonder?
Het heeft wel trekjes van een verslaving. En dat is niet helemaal goed, een verslaving.
Ik denk te geloven dat ik zulke dingen niet kan zonder een productiediscipline. Ik vermoed dat als ik stop dat te geloven, dat de kwaliteit dan beter wordt. Van wat ik maak, en van mijn leven. Maar zeker weten doe ik dat niet.
Mwoa. Volgens mij is het juist de kracht dat je het doet zoals je bent. Het is prachtig, alleen het onderwerp trekt niet zo'n groot publiek...
Ja, misschien heb je gelijk. Ik vind het een beetje dwangmatig, maar het is handiger om daar geen oordeel over te hebben. Dat ik niet over een populair onderwerp schrijf, is juist iets dat ik hiermee poog te veranderen. Comfort is namelijk WEL belangrijk.
Een reactie posten