Deze foto heb ik genomen op de Zuider IJdijk in Amsterdam. Ik fietste over dit wegdek heen en ik was ontroerd door de botsing van verschillende stratenmakersdogma's. Er waren nog meer dogma's, maar mijn telefoon had niet de goede lens om dat lekker in beeld te brengen. Voor elke manier van stenen leggen is wel wat te zeggen, lijkt mij. Doen we het in klezoorverband of in koppenverband? Meestal wordt er een keuze gemaakt. Maar op de Zuider IJdijk lijkt het alsof de stratemakers zonder overleg van verschillende kanten gekomen zijn met hun statenmakersdogma, en toch zo groothartig waren om de ander te respecteren op de manier waarop die blijkbaar de straat wilde maken.
Ieder ander leest erin: wat een rommeltje is dat.
Het zou ook kunnen dat dit rommeltje van stenen en denkstijlen archeologische waarde heeft; dat je als het ware de geschiedenis van de Zuider IJdijk hier kunt lezen. Ik eindig daarom met een pleidooi voor de een nationaal reveil van infrastructureel historisch besef. En niet alleen van wegdek, maar van alle technische memorabilia (gasverlichting, sanitair, isolatiemateriaal, stopcontacten desnoods). Net zo nutteloos als 80 historische windmolens en 200 middeleeuwse godshuizen op het Groningse platteland.
2 opmerkingen:
Lijkt me leuk als de stratenmaker op de onderkant van de stenen of in het zand iets persoonlijks achterlaat. "Ik was hier." Trots. Net zoals degene die de munt slaat een symbooltje erop mag zetten.
Bij verbouw van woningen vind ik soms leuke aantekeningen in potlood op hout of gipsplaten....
Ja, ik heb dat op de Regentesselaan ook gedaan: op een briefje geschreven dat Rik Almekinders op 16 oktober 2005 deze deur van platen voorzag, etc.
Verbouw jij tegenwoordig woningen? Leuk, maar zwaar werk, dat een wissel kan trekken op je relatie. Je moet er niet zelf wonen, in die woningen.
Een reactie posten