gasdraad

De obstakels die het gas passeert, onderweg van de gasfles naar ons fornuis, zijn even rommelig als de warme werktuigbouw zelf. Het gas moet bijvoorbeeld door een drukmeter van 20 mBar (vanwege het hypermoderne Italiaanse fornuis), die in Nederland eruit zijn, in Europa, aldus de verkoper van drukmeters van 20 mBar. Over de maximaal toegestane lengte van de slang heb ik nog niemand hetzelfde horen zeggen (de onze is 2,5 m). Het propaan (want dat is het gas dat in de fles zit) moet door een propaanslang (type Optimit; door die naam vertrouw ik de slang niet meer helemaal), die te dun is voor de aansluitnippel van het fornuis, waarvoor de verkoper van het fornuis gelukkig in zijn gereedschapskist nog een zelfgemaakt verloopstukje had liggen. Als alles vast zit moeten de met schroefdraad verbonden metalen koppelstukken aan fornuiszijde juist wel met afdichtingskoord worden ingetapet, maar dezelfde koppelstukken aan de gasfleszijde per se niet.

Dat koppelstuk aan de gasfleszijde is uitgevoerd in gasdraad. En dat betekent dat ik die spiegelbeeldig moet aandraaien; dus: rechtsom is vast en linksom is los, precies andersom dan ik - en velen met mij - gewend zijn. Ongetwijfeld is daar een goede veiligheidsreden voor. Om het extra duidelijk te maken zijn gasdraadmoeren goudkleurig en voorzien van kleine inkepinkjes (zie afbeelding). Met een leesbril op zou ik op de bovenkant ook nog een klein pijltje kunnen zien.

Door het Coriolis-effect draaien de dingen op het noordelijk halfrond liever rechtsom dan linksom (slinger van Foucault bijvoorbeeld, en water in een doucheputje). Ik denk dat daardoor alles met gewone schroefdraad zichzelf vastdraait: de wielmoeren van personenauto's en de inbusboutjes van IKEA-meubels. Alleen onze gasfles, ... is die echt wel veilig? Alleen als ik ermee de evenaar passeer, denk ik.