bloed

Mijn zoon Jakob is een sterrenkind. Dat betekent dat zijn intelligentie zich ontwikkelt in een sterrentempo; anders dan bij neurotypische kinderen. Anders is bijvoorbeeld dat Jakob dyspraktisch is. Dat houdt in, dat hij over elke fysieke handeling eerst moet nadenken, voordat hij hem kan uitvoeren.

Afgelopen woensdag hoorde hij van de straat het geluid dat de ijscoman maakt om buurtkinderen te lokken. De fysieke handeling om voor ijs in beweging te komen heeft hij inmiddels al goed geoefend, dus heel rap stond hij naast mij en trok, omdat zijn eigen schoenen niet in de buurt waren, de schoenen van zijn zus aan. Samen holden we over straat. We hadden haast. De schoenen van zijn zus zaten hem niet goed. Hij viel, voorover. In de lucht zwevend stelde hij vermoedelijk wel vast dat hij viel, maar de adequate handeling die daarbij hoort - het uitstrekken van zijn armen - schoot hem niet te binnen.

Nu heeft hij een bloedneus. Zo eentje die steeds weer opnieuw begint te bloeden. Het is heel helder rood en dunvloeiend bloed, dat uit zijn neus stroomt; het lijkt wel inkt. En dat, terwijl het bloed dat uit zijn knie opwelde veel donkerder van kleur was en bovendien veel stroperiger. Dat is het menselijk lichaam toch maar weer, die het voor elkaar krijgt om in één systeem (de bloedvaten) één vloeistof totaal verschillende eigenschappen te geven.