Inmiddels is mijn logje van 29 april 2010, de populairste post van mijn blog, een week uit de lucht, dus ik kan evalueren wat dat heeft opgeleverd. Hij staat er weer, inclusief het commentaar. Door de korte vakantie van dit bericht ontdekte ik hoe belangrijk ik het vind om hier gezien te worden. Dat mijn populariteit, te zien aan een staafdiagram op internet, mijn humeur beïnvloedt. De volgende stap is dat ik ga toegeven dat ik eigenlijk filmster wil zijn. Vervolgens ontdekte ik dat mijn blog gevonden wordt door mensen die op zoek zijn naar uitleg (Hoe draai ik de wielmoeren van een Toyota Aygo aan? Wie is eigenlijk Reynolds?) en door mensen die op zoek zijn naar mooie plaatjes (Mijn post blote meisjes is, naast Joost Conijn, ook tamelijk populair).
Ik heb hiervan geleerd dat het een niet zonder het ander kan. De leukste - en daarmee polulairste - post is er een met tekst (voor de uitleg) en een plaatje (voor de aesthetiek). Sterker nog: zonder plaatjes werd dit blog hard en zwaar op de hand. De ban die ik over plaatjes uitsprak heeft ervoor gezorgd dat ik vreselijk radicaliseerde, hier. Het is dus beter voor iedereen als ik plaatjes gebruik. Met Jill Bolte Tayor zeg ik: zingen en plaatjes kijken, zodat beide hersenhelften geactiveerd worden.
2 opmerkingen:
ik zeg: een PIO voor het HIO!
Zo is het. Dat voelde ik toch maar mooi aan, niet waar?
Voor de lezers die Jelle's opmerking niet begrijpen: bij de opleiding Human Technology deden we aan kwaliteitszorg, en daarvoor was het *handboek interne organisatie* (HIO) in het leven geroepen. Elke keer als iemand een procedure bedacht (een *procedure interne organisatie* (PIO), diende daarvan een korte beschrijving (max een half A4) met een plaatje (minimaal 'n half A4) gemaakt te worden. Zonder plaatjes ging niemand dat HIO gebruiken, was mijn filosofie. Dit is zeer juist gezien van mij. Ik herhaal het nog maar eens: zeer juist gezien!
Een reactie posten