maandag 20 december 2010
spullen
Sinds ik als volwassene deel uitmaak van een gezin, is er eigenlijk nooit meer een gelegenheid geweest om tot in detail te doordenken hoe ik zou willen omgaan met spullen. Ik bedoel: de dingen die op een of andere reden in het huis terecht zijn gekomen, en die sindsdien onderdeel van het gezin schijnen uit te maken.
Het doet er niet zoveel toe hoe die spullen in huis terecht zijn gekomen. Het doet ertoe dat ik me er verantwoordelijk voor voel, ... alleen hier in huis is al lange tijd meer bezit dan mijn verantwoordelijkheid aankan. Dat bezit probeer ik weg te moffelen, maar het blijft overal opduiken, elk uur van de dag. Vorige week nog, toen raapte ik een kolossaal blok piepschuim op dat door mijn straat woei. Het leek mij niet goed, dat piepschuim rondwaait, dus ik wilde het in een container gooien. Maar het blok was te groot; het paste niet in de standaardcontainers van het eiland. Nadat ik er enkele honderden meters mee had rondgelopen was ik verantwoordelijk. Nu kon ik het niet meer laten waaien. Sindsdien staat het blok in huis, in de vestibule.
Het lijkt een dieptepunt, zo'n blok piepschuim in de vestibule, maar dat is het niet, omdat ik weet wat ik er mee wil: ik wil er op een nette manier vanaf. De schifting die ik eindelijk begonnen ben te maken is tussen de dingen waar ik op een nette manier vanaf wil en de dingen waarvan ik blijkbaar hoop dat ze nog iets voor mij en mijn gezin kunnen betekenen. Het is geen schande, om te geloven in vele dingen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten