woensdag 29 april 2009

dioxine


Het verhaal gaat dat mijn grootvader Hendrik Almekinders tot op hoge leeftijd in de lente de ladder buiten zette om de dakpannen te verven. Hij deed dat met zwarte lak, uiteraard zelf, want gierigheid slaat een generatie over. Ik heb hem dat zelf nooit zien doen, maar toch staat het beeld mij scherp voor ogen: zijn broek in plooien om zijn oude benen. Ik zie het, maar begrijpen doe ik het niet. Waarom deed hij dat?

Dat ik al het energierijke afvalplastic van ons huishouden niet in de kachel kan stoppen laat me niet los. Ik ben er nu achter dat het ook niet mag, omdat er kans is dat er dioxine ontstaat. Dioxine hoopt zich vanuit de schoorsteen op in de voedselketen in dierlijk vet. Dioxine is uiterst gevaarlijk. Er zijn in Nederland vorige eeuw al vier doden gevallen door dioxine. De dioxinefilters die ik bekeek zagen er kolossaal en duur uit.

Ik dacht: zou varkensvet in de schoorsteen niet alle dioxine kunnen afvangen? En dan eens in de tien jaar de ladder op om de dioxinerijke reuzel uit het rookkanaal te schrapen. Die roetzwarte smurrie kan dan het beste op de dakpannen gesmeerd worden. Een zwart dak is een prachtige zonnecollector en zonlicht schijnt de natuurlijke afbraak van dioxine te versnellen.

2 opmerkingen:

erik zei

Echt, vier doden? Waar he je dat vandaan? Da's echt peanuts vergeleken bij allerlei andere milieu- en mensrampen.

Hoe zat het ook al weer met die eco-punten? Uiteindelijk kon je alle milieubelasting doorrekenen naar verwachtingswaarde van doden...

Rik Almekinders zei

Ik heb maar ongeveer vier familieleden. Het kan toch een heel drama zijn, hoor. Er waren ook nog vijftig gewonden, volgens mijn bron. Welke bron dat was, dat weet ik niet. Dutch Comfort draait vooral op de geruchtenmachine.

Ik zat me af te vragen of ik daar nou kwaad mee doe, als ik mijn dioxine-ideetje op internet zet. Zou ik erbij moeten zetten: 'don't try this at home'? Hoewel ik het geweldig zou vinden, als mensen reuzel in hun schoorsteen gingen smeren. Ik ben alleen een beetje bang voor de weduwe, die bij mij verhaal komt halen als het mis gegaan is.