Eerder heb ik hier nogal bekakt en verontwaardigd zitten pruttelen over de sfeer in de techniek. Hier bijvoorbeeld, en hier. Het zijn vermoedelijk ervaringen die ik met veel van mijn bekakte en verontwaardigde studiegenoten deel, of anders met mijn bekakte en verontwaardigde collega doe-het-zelvers. Want dat de zevenkleurige dunne poep mij langs de knieën loopt als ik een werkplaats of een ijzerwarenwinkel betreed is niet het probleem van de werkplaats of de ijzerwarenwinkel, maar dat is mijn probleem. Ik heb ontdekt dat mijn angst verbonden is met metaal. Ik word schichtig als mannen goed zijn in metaalbewerking. Als er houtbewerkers of metselaars in de buurt zijn loop ik ook liever een straatje om, maar zodra er lasappartaten en draaibanken aan te pas komen wordt het mistig voor mijn ogen.
Ik ben de laatste maandagavonden aan het werk om een prototype te bouwen van de nailsnail, de nagelschaar. Ik doe dat niet met een lasapparaat en ook niet met een draaibank, maar maar bijna alleen maar met drie vijlen en met schuurpapier. Ik moet zeggen: hoewel het stinkt en glanst, ... metaal heeft ook wel wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten