Dit plaatje is een gashoudertje uit het Groene Hart, waar, net als hier in Groningen, veel veen is. Bij het plaatje hoorde een vage beschrijving hoe dat gas uit het veen werd gewonnen: iets met een plank met gaatjes die in de grond werd geprikt en dan liep de gashouder vanzelf vol. Ik ben niet archeologisch genoeg onderlegd om dit nostalgische bouwwerk te kunnen dateren, maar ik zou zeggen: vooroorlogs.
Een gashouder is een vast onderdeel van de biovergistingsinstallatie. In de gashouder wordt het methaangas opgevangen, dat altijd geneigd is om omhoog te drijven. In Amsterdam fietste ik op weg naar mijn werk langs een oude gashouder; hij stond op het punt om afgebroken te worden, want er werd alleen nog lucht in gehouden en soms enkele basketballers.
Amsterdam is, net als delen van de provincie Groningen en het Groene Hart, een van methaan borrelende veenput. Het verschil is alleen dat in Amsterdam al die huizen en wegen op het veen gebouwd zijn: een deksel van asfalt en beton. Misschien dat vroeger langs de heipalen (zitten daar ook gaatjes in?) het methaan geurloos omhoog borrelde, met die nieuwe bouwmethoden kan dat methaan niet meer weg. Dat hoopt zich langzaam op, tot iemand een sigaret opsteekt in de tunnel van de Noord-Zuidlijn. Moeten die stedelijke gashouders niet blijven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten