Enkele weken geleden ontmoette ik R voor het eerst. Je zou kunnen zeggen dat wij sindsdien een relatie ontwikkeld hebben. Die relatie bestaat eruit dat hij regelmatig aanbelt om een tekening te verkopen, omdat hij het geld nodig heeft voor de plek waar hij wil overnachten. Hoe meer tekeningen ik van hem kocht, hoe meer geld hij nodig had voor de plek waar hij wil overnachten. Maar die relatie behelst meer dan dat, tenminste, dat wil ik geloven. Het is voor mij een oefening om een dakloze als een volwaardig mens te zien en om meer te begrijpen van dakloosheid.
Ik besluit dagelijks om niet een kunstenaar te worden. Dat ik dat dagelijks moet besluiten, betekent dat ik het blijkbaar wel graag wil zijn. Ik besluit om het niet te zijn, omdat ik denk dat ik het me niet kan veroorloven. Ik verdien nu een zeer aangenaam salaris en ik wil dat salaris niet ruilen voor mijn wens om de dingen precies zo te doen of te maken als ik wil.
R heeft een andere keuze gemaakt. Zijn tekeningen zijn grappig en kleurig en trefzeker. Ik heb hem gevraagd om de illustraties te maken die de website van de stichting 100LC er aantrekkelijker laten uitzien. R doet dat, zeer voortvarend en zonder terughoudendheid. Onderdeel van ons contract, gebaseerd op gelijkwaardigheid (mijn angst en weerzin tegen het tekenen heb ik hier eerder al toegelicht), is dat hij stopt om dagelijks op onpasselijke tijdstippen aan te bellen. Ik verwacht dat wij ons contract gaan naleven.
2 opmerkingen:
Er zijn ook rijke kunstenaars, Rik. Zou je wel kunstenaar willen worden als je een omzetgarantie had? Dan moeten wij, die inzien dat je met je talenten klungelt, misschien een financieel vehikel organiseren, met aandelen, put-opties en onbegrijpelijke derivaten.
Ja, als je dat zou willen. Een inkomensgarantie vind ik nog aantrekkelijker dan een omzetgarantie, trouwens.
Een reactie posten