Ik heb een irrationele afkeer van mode. En terwijl ik bezig was om te vervreemden van mijn vak (industrieel ontwerpen) kwamen Michael Braungart en William McDonough daar in de mode. Mijn redding is misschien geweest dat ik aan het vervreemden was, waardoor ik niet openlijk rancuneuze dingen heb geblogd over Braungart en McDonough. Het is weliswaar modieus, maar ze hebben echt iets goeds verzonnen: cradle to cradle. Ik heb nu hun boek gekocht. Mijn geheime agenda is om ze op een denkfout te betrappen.
Ik ben per ongeluk, door het Warenhuis van de Troost, teruggedreven in het kamp van de industrieel ontwerpers, die Braungart en McDonough zouden moeten lezen en doen. Energie is namelijk een klein en makkelijk oplosbaar probleem vergeleken bij vervuiling en uitputting, waar Braungart en McDonough dat elegante cradle to cradle voor hebben verzonnen.
Ik ben er nu op gebrand om een oplaadbare batterij te bedenken die prettig afval oplevert, wat de opdracht van cradle to cradle is. Ik moet dan denken aan de citroen, die als batterij gebruikt wordt, als de natuurkunde als goochelles wordt voorgesteld. Kan ik die citroen na de goocheltruc gewoon opeten? En kan ik de citroen ook opladen, als hij leeg is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten