Na de zomer wil ik dat mijn stichting, die nog geen naam maar wel een bestuur heeft, plek biedt aan negen afstudeerders van hbo-instellingen en universiteiten. Plek - in de zin van waar aandacht, interesse en respect is- dat is voor handen, maar plek als een dak, een kachel en een wc, dat is schaars goed hier in Amsterdam. Veel meer dan een dak, een kachel en een wc hoeft het ook eigenlijk niet te zijn. Het dak hoeft niet een toplocatie te bedekken.
Zo lang ik nog geen duidelijke strategie heb hoe het Warenhuis van de Troost omgaat met geld en met winst maken doe ik uit de losse pols wat ik denk dat de EF Schumacher Society bedoelt. Een soort ruilhandel dus. Leegstaande ruimte die op een uitmuntende manier voorzien is van een dak, een kachel en een kraan is restaurantruimte. Daar is zelfs een keuken bij, voor een uitstekende kantine, wat toch ook onmisbaar is voor een prettige werksfeer. Volgens mij is het een aantrekkelijke deal om een restaurant overdag als kantoor te gebruiken, in ruil voor de schoonmaak. Afstuderen bij mijn stichting zonder naam betekent dus: in een topkantoor zitten en die elke dag na gebruik minutieus schoonmaken.
Misschien moet het Stichting Tegenspraak heten. Omdat alles in tegenspraak is met wat men gewend is: een winkel wil geen winst maken en het stomme werk is er leuk en ontspannen. Hier is nog zo'n oplossing: als het terugvoeren in de technische kringloop van volledig hernieuwbare materialen de enige optie is, dan moeten de gebruikers niet in de verleiding komen om spullen weg te gooien. Dat lukt, lijkt mij, alleen als spullen (bijvoorbeeld de happy douche) eigendom blijven van het Warenhuis en dat die in bruikleen worden genomen door de gebruiker. De gebruiker betaalt daarvoor het happydouche-abonnement. Dat abonnement levert een zuinige-doucheservice op, inclusief onderhoud en schoonmaak. Schoonmaker: het mooie nieuwe beroep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten