opwinden

Eergisteren kreeg ik van mijn schoonzusje een zaklantaarn die opgewonden kan worden. Ze noemde het een moderne knijpkat. Er hoeft echter niet geknepen te worden en dan miauwt hij ook nauwelijks. Ik probeer op het internet een mooi plaatje van mijn lamp zou kunnen vinden, maar ik vind tientallen opwindlampen, ... de mijne zit er niet bij. Ik bedoel vooral: blijkbaar is, zonder dat ik er erg in had, dit een heel mainstream product.

Er is ook wel iets leuks aan een opwindlamp. Dat leuke is meteen ook zijn grootste kwaliteit, want ik heb in de stad - waar het licht nooit uitgaat - eigenlijk helemaal geen zaklantaarn nodig. En ik vrees dat ik, op de enkele momenten dat ik 'm wel nodig heb, de zaklamp niet bij de hand heb. Dat is als de paradox van de bril die kwijt is: zonder bril kan ik 'm ook niet zien liggen. Vooral dat ik met één minuut opwinden dertig minuten brandtijd bij elkaar kan winden, dat vind ik erg leuk en hoopvol. Ik zou alleen liever een mobiele opwindtelefoon hebben. Die bestaat nog niet, toch?

Binnenkort ga ik mijn mobiele opwindlamp uit elkaar schroeven, om de dynamo en de oplaadbare batterij te bekijken. P merkte zuur op dat de opwindlamp uiteindelijk bij het chemisch afval zal moeten. En inderdaad: ik eis óók dat de dynamo en de batterij van mijn nieuwe mobiele opwindtelefoon volledig uit herbruikbaar materiaal gemaakt zijn.