Ik heb een keer een plaatje gezien van astronauten die voor de kijkers thuis opgewekt een glas melk dronken. Een soort astronauten slapstick: de melk dreef in een bolvorm, als een klotsende planeet, het glas uit. Dit plaatje zocht ik, om dit stukje te illustreren. Ik vond een hoop blije astronauten, maar nooit met het glas melk.
Ik stel me, sinds ik het plaatje van het glas melk in de ruimte gezien heb, de aarde zelf ook als zo'n klotsende druppel voor. Vooruit, het klotsen is na jaren rustig ronddraaien door tot stilstand gekomen, maar een grote druppel vloeistof blijft de aarde natuurlijk wel. Aan de oppervlakte is de lava afgekoeld en gestold tot een korstje van bergen en zeeën. En die bergen en zeeën zijn danig gaan beschimmelen: 'het leven op aarde'.
Een druppel met een doorsnede van ongeveer 13 duizend kilometer vloeibaar steen; dat lijkt me een prettige warmtebron. We hoeven er alleen een gaatje in te boren en het spuit er gratis uit, zou ik denken. Er is wel een milieu-effect, volgens mij; namelijk, dat de aarde verder afkoelt en daardoor krimpt. Als hij afkoelt, dan hebben we de poolkappen terug, maar als hij krimpt, dan stijgt de zeespiegel weer. Hmmm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten