Mevrouw Dutch Comfort vertelde enkele dagen geleden hoe de meester van haar kleuterschool een mandje in de klas bracht, met daarin ruimtelijke figuren. De bol, de kegel, de kubus. En ze kon, dertig jaar later, nog navoelen hoe de wiskundige perfectie van deze vormen haar ontroerde. Later zag ze het montessori-achtige onderwijs-materiaal terug op de school van onze dochter; toen vielen de gebutste en gebladderde houten blokken toch wat tegen. Ik ben sinds 19 december op zoek naar een manier om de warmte van vloeibaar steen, die zich pakweg 30 km onder onze voeten in de aarde bevindt, omhoog te pompen. Ik dacht het als volgt te doen: met 30 km glasvezel recht naar beneden de aardkorst lek prikken. Ik zou zeggen dat de warmte, gewoon vanwege de thermodynamica, dan vanzelf naar buiten spuit, door het glas. En dan gaat het net als bij vensterglas: er komt pure infrarood straling uit.
Ander ideetje: sinds 26 november ben ik hier al op zoek naar een draagbare aquifer, bijvoorbeeld voor in de auto. Ik dacht, als we daar nou eens een massief glazen bol voor nemen, met en diameter van 60 cm. Deze bol wordt opgewarmd tot vlak onder het smeltpunt, 700 graden bijvoorbeeld, en steunend op drie knikkers in een perfect geïsoleerde foedraal opgeborgen. Via een glasvezelkabel koelt de bol langzaam af tegen een stirlingmotor, ... dan mik ik op een actieradius van 70 km.
Ik heb ook nog een leuk ideetje voor een kegel van glas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten